แวมไพร์หลงยุค (นิยายแปล ฮาเร็ม ) ตอนที่ 7 : ข้าจะกินเจ้า ..ข้าก็พร้อมแล้ว

          เฟิง เฉิงหลิง ค่อยๆ ลืมตาขึ้น หากแต่สิ่งที่เขาเห็นกลับไม่ใช่ความมืดมิดอีกต่อไป แต่มันคือแสงสว่างที่เขาเรียกร้องที่จะเห็นมันมาเนินนาน มันทำให้เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วตกลงคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วดวงตาคู่นี้ของเขามันกลับมาได้อย่างไร เขายังจำมันได้เป็นอย่างดีว่าดวงตาคู่นี้ได้ถูกควักออกไปโดย โม่ ชิงหลี่ แล้ว ในชีวิตนี้ เฟิง เฉิงหลิง ไม่เคยคิดว่าเขาจะสามารถกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง

            ใครจะไปคาดคิด ว่าจะมีวันหนึ่งที่แสงสว่างจะหวนกลับมาในชีวิตเขาอีกครั้ง

            เฟิง เฉิงหลิงรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ปกติ เขาค่อยๆ หันหน้าไป พร้อมกับเห็นโม่ ชิงหลี่ที่กำลังนอนอยู่ข้างๆ เขาในเวลานี้ ใบหน้าที่เคยผุดผ่องงดงาม เต็มไปด้วยสีเลือดอ่อนๆ ทั่วหน้า แต่ในตอนนี้มันกลับกลายเป็นซีดจัด แทบจะมองไม่ออกว่ามันมีเลือดอยู่ข้างใน

            สายตาของเฟิง เฉิงหลิง ยามที่มองไปที่โม่ ชิงหลี่ มันแวบผ่านร่องรอยของความเกลียดชังเอาไว้อย่างชัดเจน ไม่ใช่ว่านางจะทำเรื่องอย่างว่า หลังจากที่ทำให้เขาหมดสติไปแล้วหรอกหรือ   (ผู้แปล say: เฟิงเฉิง ชอบคิดไปเองตล๊อดตลอด หนูโม่ เขาเห็นตัวเป็นแค่อาหารหรอกยะ อิอิ )  

            ฮา ฮา....เขาหัวเราะออกมาด้วยความเหยียดหยาม เฟิง เฉิงหลิงเลิกผ้าห่มผืนบางที่คลุมร่างกายของเขาเอาไว้ออกไป ก่อนจะมองสำรวจไปทั่วร่าง เฟิง เฉิงหลิงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เพียงแค่คืนเดียว ร่างกายที่เคยมีร่องรอยของความรุนแรงเต็มไปหมดของเขา แต่ในตอนนี้มันกลับไม่มีร่องรอยใดๆ หลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย

            เฟิง เฉิงหลิงมองไปยัง โม่ ชิงหลีด้วยความครุ่นคิด หรือว่าจะเป็นนาง เฟิง เฉิงหลิงตอนนี้ในหัวของเขามันเต็มเปี่ยมไปด้วยคำถาม ต้องเป็นนางอย่างแน่นอนที่ช่วยเขาไว้ แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร ที่นางจะมีความสามารถที่ลึกลับเช่นนั้นได้

            ทุกคนในดินแดนแห่งนี้ต่างรู้ดีว่าองค์หญิงหกนั้น ช่างโง่เขลา ไร้ความสามารถ เป็นองค์หญิงที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขาในเวลานี้ จะอธิบายมันอย่างไร ดวงตาของเขา ร่อยรองของบาดแผลตามร่างกายนี้ เพียงในค่ำคืนเดียวทุกอย่างที่เลวร้ายได้หายไปจนหมด

            “เลือด....เลือด..”

            คำพึมพำที่แสนเบาได้ดึงสติของ เฟิง เฉิงหลิงกลับมา เขาขยับเข้าไปใกล้คนที่นอนอยู่ข้างๆ มากขึ้น เขาแตะเบาๆ ไปที่ไหล่บอบบางและมันดูอ่อนแอมากในเวลานี้ ในตอนนี้สายตาของเขาไม่ลงเหลือความเกลียดชังที่เคยมีมาในอดีตแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม การสัมผัสที่แผ่วเบาเมื่อครู่ของ เฟิง เฉิงหลิงมันทำให้หัวใจของกระเพื่อมเล็กน้อย

            “โม่ ชิงหลี่ เจ้าพูดสิ่งใดกัน”

            โม่ ชิงหลี่ที่ต้องการช่วยลบร่องรอยแห่งความรุนแรงบนร่างของ เฟิง เฉิงหลิง นางต้องใช้พลังไปหลายส่วน หลังจากนั้น การที่นางต้องช่วยทำให้ดวงตาทั้งสองข้างของ เฟิง เฉิงหลิงสามารถกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง นางจึงต้องใช้พลังทั้งหมดในร่างกายจนไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่ในตอนนี้

            ที่มากไปกว่านั้น ตั้งแต่ที่นางได้เข้ามาอาศัยอยู่ในร่างขององค์หญิงหกผู้นี้ โม่ ชิงหลี่สัมผัสได้ถึงพลังของนางที่มันเหมือนจะถูกจำกัดเอาไว้ และนางก็ไม่สามารถที่จะใช้มันได้อย่างที่ใจปรารถนาอย่างที่เคยเป็นมา ถ้าเป็นตัวนางเมื่อก่อน  สำหรับการรักษาบาดแผลเช่นนี้ มันจะไม่เกิดผลใดๆ ต่อร่างกายนางแม้แต่น้อย

            โม่ ชิงหลี่ในตอนนี้ นางเพียงรู้สึกว่านางนั้นหิว หิวมาก นางต้องการอาหาร เพื่อร่างกายของนางและเพื่อเพิ่มพลังของนางเอง ยิ่งไปกว่านั้น อาหารของนางในเวลากว่าหนึ่งร้อยปีที่ผ่านมานั้นต่างมีเพียงอย่างเดียว นั้นก็คือเลือดสดๆ แม้ว่านางไม่จําเป็นจะต้องดื่มเลือดของมนุษย์ แต่ยิ่งมันเป็นเลือดที่บริสุทธิ์นางก็ยิ่งชอบมัน และกลิ่นที่หอมหวานที่มันออกมาจากร่างกายของ เฟิง เฉิงหลิง นั้นยิ่งทำให้นางชื้นชอบเข้าไปใหญ่

            และที่มากไปกว่านั้นในตอนนี้ สิ่งที่นางชื้นชอบมันกลับอยู่ใกล้แค่เอื้อม

            “ข้า...ข้าต้องการเลือด”

            หลังจากจบประโยค โม่ ชิงหลี่ ยื่นมือน้อยทั้งสองข้างของนางโอบกอดไปที่ลำคอขาวของเฟิง เฉิงหลิง ในชั่วขณะที่ไม่ทันระมัดระวัง เฟิง เฉิงหลิงก็ถูกดึงให้เข้ามาแนบชิดกับร่างกายงามของโม่ ชิงหลี่เสียแล้ว หน้าอกของนางที่มีความนุ่มละมุนที่เป็นเอกลักษณ์ของเพศหญิง ชนเข้ากับแผ่นอกหนาของเขา ทำให้ใบหน้าเฟิง เฉิงหลิงแดงขึ้นโดยอัตโนมัติ กล่าวไว้ว่าในตอนเช้ามืดเช่นนี้ คนเรามักจะมีความต้องการในเรื่องอย่างว่าสูง ในตอนนี้ดวงตาของนางยังไม่ทันจะเปิดออก นางกลับไม่มีความอดทนแม้แต่น้อยต่อร่างกายของเขา

            ใบหน้าของเฟิง เฉิงหลิงตอนนี้มันมีทั้งความสับสน ความคาดหวัง บวกกับความกลัวเล็กน้อย จะอย่างไรก็ตาม ตอนนี้ เฟิง เฉิงหลิง ได้โน้มตัวของเขาลงไปบนตัวของ โม่ ชิงหลีแล้ว และรออย่างสงบนิ่ง

              “ เสียงฟู่”  ดังขึ้น เฟิง เฉิงหลิงร้องขึ้นเสียงเบาด้วยความไม่พอใจ ในสิ่งที่เกิดขึ้น มันไม่ได้เป็นไปตามที่เขาจิตนาการเอาเลยแม้แต่น้อย เขารับรู้ได้เพียงแต่ความรู้สึกเจ็บที่คอเหมือนโดนตัวอะไรกัดเข้าให้ เฟิง เฉิงหลิงขบริมฝีปาก กลืนกินเสียงร้องของความเจ็บปวดลงไปในท้องเช่นเดิม ความเจ็บปวดนี้ สำหรับ เฟิง เฉิงหลิง ผู้ผ่านความทรมารมาอย่างมากมายแล้ว ความเจ็บปวกนี้มันก็ไม่จากอะไรจากการโดนเข็มทิ่มตำเท่านั้น 

รู้สึกว่าเฟิงเฉิงจะน่ารักไปนะ อิอิ

ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ และคอมเม้นท์