ในขณะที่หนิง
เสี่ยวเหยาเตรียมที่จะยกกำปั้นขึ้น พระพันปีเซี่ย ก็เช็ดดวงตาของนางและพูดด้วยเสียงที่ต่ำ "หยูเอ้อร์ เจ้าไม่สามารถพูดกับพระพันปีเช่นนี้ได้"
"... .. " หนิง
เสี่ยวเหยาเงียบ เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลย ทั้งหมดที่เธอทำก็คือบอกว่าเธอต้องการความสงบเงียบและผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถรับมันได้?
"ในพระราชวังกำแพงมีหู
ข้าไม่เก็บไปใส่ใจในสิ่งที่เจ้าพึ่งจะพูดกับเข้าเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา
แต่ถ้าพวกสายน้องชายเจ้าได้แพร่ข่าวเรื่องนี้ออกไป พวกเขาอาจจะกล่าวหาว่าเจ้าเป็นคนไร้ศีลธรรมได้
" พระพันปีเซี่ย
พูดขึ้นราวกับเต็มไปด้วยความจริงใจ
"จากคุณธรรมทั้งหมด ความกตัญญูเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด เจ้าไม่สามารถที่จะเมินเฉยได้ ถ้าไม่เช่นนั้นพระพันปีผู้นี้และท่านปู่ของเจ้าจะไม่สามารถปกป้องตำแหน่งของเจ้าไว้ได้
ถึงแม้ว่าเราจะเสี่ยงชีวิตของพวกเราก็ตาม! "
ในขณะที่นางพูด พระพันปี ก็ยกมือขึ้นเพื่อจับเบา
ๆ ไปที่ก้อนที่บวมอยู่ที่หน้าผากหนิง เสี่ยวเหยา การแสดงออกของนางเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักอันอ่อนโยน
ในขณะที่หนิง เสี่ยวเหยารู้สึกประหลาดใจมากเกินกว่าที่จะพูดคำพูดใดๆ ออกมาได้
เพียงไม่กี่คำอาจทำให้เสียตำแหน่งฮ่องเต้ของเธอไปหรือ? แล้วถ้าเธอฆ่าแม่ของตัวเอง
ผลที่ตามมาสำหรับเธอจะเป็นอย่างไร?
"เด็กโง่" พระพันปีถอยหายใจ
"ถ้าเสด็จพ่อของเจ้าไม่ได้สิ้นพระชนไปเร็วเช่นนี้และน้องชายคนเล็กของเจ้าก็ไม่ได้เป็นเพียงแค่เด็กทารก
เจ้าจะสามารถแต่งตัวเป็นเด็กผู้ชายและนั่งลงบนขอบมีดที่เป็นที่นั่งของฮ่องเต้ได้อย่างไร"
หนิง เสี่ยวเหยา ต้องการที่จะเคลื่อนไหว
ผู้หญิงคนนี้แสดงได้ดีมาก คำพูดแค่นี้ไม่สามารถทนได้หรือ? แล้วเมื่อตอนที่นางฆ่าลูกสาวของตัวเองทำไมถึงไม่เห็นถึงความไม่เต็มใจแม้แต่น้อย?
"พระพันปีเพคะ"
เสียงเรียกนางกำนัลอาวุโส ดังขึ้นมาจากภายนอก "องค์ชายเฉิงตื่นแล้วเพคะ"
"น้องชายของเจ้าตื่นแล้ว"
พระพันปีเซี่ยพูดขึ้นอย่างเร่งรีบกับหนิง เสี่ยวเหยา "เขายังเด็กและร้องไห้เมื่อพระพันปีผู้นี้ไม่อยู่ใกล้
ๆ หลังจากที่เขาตื่น พระพันปีจะไปหาเขา ฝ่าบาท พระองค์ต้องจำคำพูดของพระพันปีเอาไว้
อะไรที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ จะไม่สามารถเกิดขึ้นได้อีก "
มีคนตัวเล็ก ๆ
คนหนึ่งอยู่ในหัวใจของหนิง เสี่ยวเหยากำลังโบกผ้าเช็ดให้พระพันปีเซี่ย เจอกันหน้า แต่มันจะดีที่สุด
ถ้าพวกเราจะแยกจากและไม่เจอกันอีกเลย!
พระพันปียังคงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเกี่ยวกับลูกสาวของนาง
แต่ตอนนี้นางกังวลเกี่ยวกับเรื่องลูกชายที่เพิ่งตื่นขึ้นมาจากช่วงงีบหลับของนาง
นางจึงวางเรื่องของหนิง เสี่ยวเหยา ไว้ที่ด้านหลังศีรษะของนาง เมื่อเทียบกับหมากชิ้นเล็กๆ
นี้ ลูกชายของนางที่อยู่ในตำหนักของนางคือหลักประกันที่แท้จริง สำหรับความร่ำรวยและความรุ่งโรจน์ในอนาคตของตระกูลเซี่ยของนาง
หลังจากที่พระพันปีเซี่ย จากไปกับผู้ติดตามของนาง
หนิง เสี่ยวเหยาก็มองไปรอบๆ ยังคนที่ยืนอยู่ข้างเธอ
เธอกำลังจะถามพวกเขาว่าเธอสามารถหลีกเลี่ยงพระพันปีเซี่ยได้ตลอดกาลหรือไม่
ก่อนที่จะยินเสียงที่มาจากต้นอู๋ถง นอกหน้าต่าง
"คนไม่เต็มเต็งผู้นั้นถูกหลอกโดยผู้หญิงจากตระกูลเซี่ยผู้นี้อีกครั้งแล้ว เหมียว~"
"ฮ่องเต้แบบนางสมควรที่จะตายไปซะ
แม้แต่คนที่อยู่เคียงข้างนางก็เป็นคนของผู้หญิงจากตระกูลเซี่ยผู้นั้น เหมียว ~ "
หนิง เสี่ยวเหยา มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้ความรู้สึก
ก่อนจะเห็นว่ามีแมวสามตัวสีดำ สีขาวและสีเหลืองนั่งอยู่บนกิ่งก้านสาขาของต้นอู๋ถง
นอกหน้าต่าง ในช่วงยุคสิ้นโลกของมนุษยชาติ
มนุษย์ปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมที่ไม่เหมาะสมต่อชีวิตมนุษย์
พวกมันมีวิวัฒนาการไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งร่างกายของพวกเขามีขนาดใหญ่กว่ามนุษย์ปกติ และพัฒนาความสามารถไปต่างๆ
หนิง เสี่ยวเหยา มีพลังในการเยี่ยวยา
แม้ว่าเธอจะไม่สามารถรักษาผู้ที่ถูกซอมบี้กัดได้ แต่เธอก็ยังคงสามารถรักษาโรค รวมทั้งเนื้องอกที่เป็นมะเร็งและมะเร็งในระยะสุดท้าย
เพื่อให้ผู้ป่วยสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีก 10 ถึง 20
ปี นอกจากนี้เธอยังมีพลังที่จะเข้าใจคำพูดของสัตว์ได้
ความสามารถนี้ค่อนข้างไร้สาระในวันสิ้นโลกเช่นนั้น เนื่องจากสัตว์ทุกตัวบนบก ในอากาศหรือใต้น้ำได้กลายพันธุ์กลายเป็นสัตว์ป่าผีดิบ
มนุษยชาติไม่สามารถแม้แต่จะให้ความมั่นใจในการมีชีวิตอยู่รอดของตัวเอง
ไม่ต้องพูดถึงการมีสัตว์เลี้ยง ดังนั้นทักษะที่สองของหนิง เสี่ยวเหยา เพียงแค่ทำให้เธอได้ยินสัตว์ร้องออกมาว่า
เนื้อ เนื้อ เนื้อ ข้าต้องการกินเนื้อ!เท่านั้น (o (╯□╰)
o)
"เหมียว"
แมวดำที่เงียบมาตลอดเวลา
คราวนี้เห็นสายตาที่หนิง เสี่ยวเหยามองทางพวกมัน ก่อนจะสะบัดหางของมันและพูดขึ้น
"คนโง่ผู้นี้ยังคงมองเราอยู่ ท่านแม่ทัพกำลังจะตาย แต่นางก็ไม่รู้แม้แต่วิธีที่จะช่วยเขา!
คนบ้า! คนโง่! ไปตายๆๆๆ ซะ! "
"ลูกพี่ใหญ่ สงบอารมณ์ของท่าน"
แมวสีเหลืองที่มีหน้าท้องเป็นกลมราวกับลูกบอลพูดขึ้น "นางเป็นเพียงหุ่นเชิด ดังนั้นนางจะสามารถช่วยท่านแม่ทัพได้อย่างไร?"
"เหมียว เหมียว ถูกต้อง ลูกพี่ใหญ่" แมวที่มีขนยาวสีขาวพูดขึ้น
"ไม่ว่าเราจะรักท่านแม่ทัพมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ มันเป็นเรื่องของมนุษย์ เหมียว"
จากจำนวนสัตว์มีขนทั้งหมด
แมวดำยืนอยู่ที่ปลายสุด ในขณะที่เขากอดร่างของเขาเอาไว้และแยกฟังมาทางหนิง เสี่ยวเหยา
ดูเหมือนว่าเขาอยากจะผุดเข้ามาและกัดเธอให้ตายไปเสีย
"... .. " หนิง
เสี่ยวเหยา พูดไม่ออก ใครคือท่านแม่ทัพ? แม้แต่แมวก็เป็นแฟนคลับของคนผู้นี้หรือ? เสน่ห์ของคนผู้นี้มีมากพอที่จะก้าวข้ามพรมแดนของสปีชีส์ได้เลยหรือ?!
.......
ขอเปลี่ยนผู้บัชญาการทหารสูงสุดเป็นท่านแม่ทัพนะคะ
