อุปราชเซี่ย
เดินอย่างรวดเร็วขึ้นมาบนลานประหารและร้องขึ้น "ฝ่าบาท?"
หนิง เสี่ยวเหยา
หันมาเผชิญหน้ากับอุปราชเซี่ย เธอไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อผู้ที่จะทำให้การตายของเธอเกิดขึ้นในอนาคต
ดังนั้นจึงพูดขึ้นอย่างไม่แยแส "ท่านอุปราช หยุดการประหารในวันนี้เสีย"
อุปราชเซี่ย แทบจะเปลี่ยนเป็นคนโง่เพราะความโกรธจากคำพูดของ
หนิง เสี่ยวเหยา เพื่อที่จะทำให้โหลว
จื่อกุ้ย ต้องถูกประหารในครั้งนี้ เขาได้ใช้ความพยายามด้านจิตใจและร่างกายอย่างเต็มที่
แล้วเขาจะหยุดเพียงเพราะคำพูดของหนิง เสี่ยวเหยาอย่างนั้นหรือ? "ฝ่าบาท เรื่องเหล่านี้เกี่ยวข้องกับแคว้นนะพ่ะย่ะค่ะ"
เขาพูดขึ้น
หนิง เสี่ยวเหยาตอบขึ้น
"ข้ารู้ว่าเรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับแคว้น แล้วฮ่องเต้อย่างข้าจะจัดการพวกเขาไม่ได้หรือ? "
อุปราชเซี่ย
รีบพูดขึ้นทันที "ฝ่าบาทโปรดให้อภัยที่กระหม่อมพูดผิดไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ"
"ไม่เป็นไร" หนิง เสี่ยวเหยาเป็นคนใจกว้างมาก
"มันช่วยไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรท่านก็เป็นท่านตาของข้า ท่านสามารถสาปแช่งข้าได้หากท่านต้องการ
"
"กระหม่อมไม่กล้า" อุปราชเซี่ย สามารถพูดคำเหล่านี้ได้เท่านั้น
"ทุกคนถอยออกไป" หนิง เสี่ยวเหยาพูดขึ้น "ข้าจะพาตัวท่านแม่ทัพสูงสุดออกไป"
"ฝ่าบาท!" เสียงของอุปราช
เริ่มรุนแรงขึ้น ในขณะที่เขาตะโกนใส่หนิง เสี่ยวเหยา
ถ้าเธอเป็นหนิงหยูจริงๆ เธอคงรู้แล้วว่านี่เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าท่านปู่ของเธอกำลังจะสูญเสียการควบคุมอารมณ์ของเขา
แต่หนิง เสี่ยวเหยา ไม่มีทางรู้ แม้ว่าเธอจะรู้ก็เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะกลัวเขา
"พวกเจ้าทุกท่านรออยู่ที่นี่"
หนิง เสี่ยวเหยาพูดกับโหลว
จื่อกุ้ย และคนอื่น ๆขึ้น "ข้าจะไปคุยกับท่านอุปราชสักหน่อย “เจ้าหนุ่ม"
เธอชี้ไปที่ฟางถัง "ระวังลูกศร ปกป้องท่านแม่ทัพสูงสุดเป็นอย่างดี"
ฟางถัง ยกดาบของเขาขึ้น
ในขณะที่ยืนอยู่หน้าโหลว จื่อกุ้ย ในเวลานั้นเอง หนิง เสี่ยวเหยาก็เดินไปหาท่านอุปราชเซี่ย
คนที่ไม่รอให้เธอพูดอะไร
ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นทันที "ฝ่าบาท พระองค์ทรงทราบหรือไม่ว่าพระองค์กำลังทำอะไรอยู่?"
"ข้ารู้" หนิง เสี่ยวเหยา พูดขึ้นทันที "ท่านแม่ทัพสูงสุดถูกกล่าวหาว่าทำความผิด"
"อย่าไปฟังคำบอกเล่าจากฟางถังและทหารเหล่านั้นนะพ่ะย่ะค่ะ!"
อุปราชเซี่ยรีบพูดขึ้นทันที
"แล้วหลักฐานอยู่ที่ไหน?" หนิง เสี่ยวเหยาถามขึ้น
"มีจดหมายบอกถึงรายละเอียดของการติดต่อกันระหว่างผู้กระทำผิดและคนจากแคว้นฮูเหนือ"
อุปราชพูดขึ้น
"โอ้" หนิง เสี่ยวเหยา พูดขึ้นอีก
"ท่านไปเอามันมาจากไหน?"
"แน่นอน ต้องเอามาจากคนแคว้นฮูเหนือพ่ะย่ะค่ะ " อุปราชอธิบายขึ้น
"แล้วเช่นนั้น ท่านรู้ได้อย่างไรว่าแคว้นฮูเหนือ
ไม่ใช่แค่พยายามทำให้พวกเราเกิดความบาดหมางกันเอง?" หนิง เสี่ยวเหยาพูดขึ้นอีก "มันจะยากอะไรที่จะคัดลอกลายมือของใครบางคน? เพียงแค่ได้รับจดหมายที่คลุมเครือบางอย่าง
ท่านถึงกับปลุกปั่นให้ประชาชนในการกินเนื้อมนุษย์ด้วยกันเองเลยหรือ?”
"... ... " อุปราชไร้ซึ้งคำพูด
คำพูดของหลานสาวคนนี้ที่พูดออกมานั้นมีเหตุผล
แต่คำพูดสุดท้ายของนางมันมีความหมายหรือไม่?
"ท่านจะปล่อยเขาไปหรือไม่?" หนิง เสี่ยวเหยาถามขึ้นอีกครั้ง
"กระหม่อมผู้นี้ไม่กล้า?" อุปราชตอบขึ้น
หนิง เสี่ยวเหยา เหลือบมองไปที่ทะเลของผู้คนที่อยู่ใต้แท่นประหารที่อยู่ตรงหน้าของเธอแล้วก็ยักไหล่ขึ้น
"เช่นนั้นข้าก็จะถอดเสื้อผ้าของข้าออก"
อุปราชเซี่ย
ถึงกับก้าวถอยหลังกลับมาสองสามก้าว ในขณะที่มองไปราวกับว่าเขาเห็นผี
"ข้าจะนับถึงสามสำหรับคำตอบของท่าน"
หนิง เสี่ยวเหยาพูดขึ้น
ชายคนนี้บังคับให้เธอต้องทำการตัดสินใจที่แตกหักเช่นนี้ แล้วถ้าเธอตัดสินใจที่จะถอดเสื้อผ้าออกจริงๆ
ล่ะ? ชายและหญิงสามารถหาเตียงนอนหลับที่ไหนก็ได้
ทุกครั้งเมื่อพวกเขาพบคนที่ชื่นชอบ นอกจากนี้เธอก็ไม่จำเป็นต้องเปลือยเปล่าหมดตัวเพื่อเปิดเผยเพศของเธอในฐานะผู้หญิงเสียหน่อย
“เจ้า…”
“หนึ่ง”
“เจ้าไม่…”
“สอง”
“ฝ่าบาท อ่า....!”
“สาม”
"ฝ่าบาททททท!" อุปราชเซี่ย
ร้องขึ้น
หนิง เสี่ยวเหยาเริ่มปลดเสื้อผ้าของเธอ
อุปราชเซี่ย
ไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่หนิงหยู ทำให้เขารู้สึกพ่ายแพ้และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรมาก่อน
เขาผู้ที่ขี่อยู่บนหลังเสือก็พบว่ามันยากที่จะลงจากหลังเสือได้ ถ้าทุกคนพบว่าหนิงหยูเป็นเด็กผู้หญิง
ทุกคนก็จะรู้ว่าตระกูลเซี่ยของพวกเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการหลอกลวงราชวงศ์
พวกเขาจะตายโดยไม่มีที่ฝังศพ
"เจ้าก็จะตายด้วยเช่นกัน!"
อุปราชเซี่ย เตือนหนิง
เสี่ยวเหยาขึ้น
หนิง เสี่ยวเหยา เริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอออกอย่างช้าๆ
เธอเสียชีวิตมาแล้วครั้งหนึ่ง แล้วมันจะเป็นอะไรถ้าจะมีครั้งที่สอง? ทุกคนต่างเฝ้าดูด้วยความสับสนวุ่นวาย
ในขณะที่หนิง เสี่ยวเหยาถอดเสื้อผ้าของตัวเอง แม้แต่คนฉลาดที่สุดในหมู่พวกเขาก็ไม่สามารถคิดออกว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่
"ตกลง" อุปราชพูดขึ้นพร้อมกับกัดฟันและขมวดคิ้ว
ในขณะที่เขาเห็น หนิง
เสี่ยวเหยากำลังจะถอดเสื้อตัวนอกออก และเตรียมพร้อมที่จะดึงสายคาดเอวของเธอออก
หนิง เสี่ยวเหยาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เขา
"ท่านไม่ได้โกหกข้าใช่ไหม?"
อุปราชเซี่ย ไม่ได้พูดอะไร
แต่จู่ๆ ก็มีเงาร่างเหมือนทหารองครักษ์โผล่มาจากข้างหลังเขา เพื่อยืนประชิดข้างของหนิง
เสี่ยวเหยาเอาไว้
"ปกป้องฝ่าบาทและอารักขาพระองค์กลับตำหนัก"
อุปราชพูดขึ้นอย่างเยือกเย็น
เต๊าะ เต๊าะ !
หนิง เสี่ยวเหยา
รู้ว่าชายชราคนนี้ไม่ง่ายที่จะจัดการด้วย!
เธอเอื้อมมือออกไปและฉีกเสื้อคลุมด้านนอกของเธอออกครึ่งหนึ่ง ก่อนที่ชิ้นส่วนจะหล่นลงไปที่แท่นประหาร
"ช้าก่อน" อุปราชรีบร้องบอกให้ทหารองครักษ์ทั้งสองหยุด
เมื่อเขาเห็นหนิง เสี่ยวเหยา กำลังจะฉีกเสื้อชั้นในออก
"ปล่อยเขาไป" หนิง เสี่ยวเหยาพูดขึ้นช้าๆ "ไม่เช่นนั้น
ข้าจะฉีก!"
