"นั่นคือนายของข้า!" เหยี่ยวน้องกระพือปีของมัน
ในขณะที่มันเต้นอยู่บนไหล่ของหนิง เสี่ยวเหยา ใบหน้าของหนิง เสี่ยวเหยาถูกกระแทกอย่างหนักถึงสองครั้งด้วยการกระพือปีกของเหยี่ยวจนกระทั่งเกือบจะตกลงไปจากกำแพง
"สงบลงก่อนๆ" หนิง
เสี่ยวเหยา ปกคลุมใบหน้าของเธอ ในขณะที่เธอพูดขึ้นด้วยเสียงที่ต่ำ
"ตอนนี้เราต้องสงบลงก่อน!" ทุกคนที่อยู่ในลานต่างก็คุกเข่าและสวมชุดสีดำ
เธอจึงไม่สามารถบอกได้ว่าใครคืออิงเฟิง
"ฝ่าบาท?" พระพันปีลุกขึ้นยืนจากที่นั่งและเดินออกมาจากใต้กำแพง นางยืนอยู่ที่ด้านบนของบันไดและมองมาที่หนิง
เสี่ยวเหยา
"โฮ่งๆๆๆ " เหยี่ยวน้อยส่งเสียงร้องขึ้น
ก่อนจะพูดขึ้น "ผู้หญิงไม่ดี! ข้าต้องการที่จะจิกนางให้ตายไปเลย! "
หนิง เสี่ยวเหยา คว้าไปที่ตัวเหยี่ยวน้อย
ก่อนที่มันจะตรงเข้าไป "พวกเราจะใจเย็นลงหน่อยไม่ได้หรือ? คนพวกนั้นถือธนูและลูกศรเตรียมเอาไว้แล้ว เจ้าต้องการที่จะกลายเป็นเม่นหรืออย่างไร
? ข้ายังไม่สามารถฆ่าผู้หญิงคนนั้นได้
แล้วเจ้าคิดว่าเจ้าทำได้หรือ? "
“โฮ่งๆๆๆ…” เหยี่ยวมองอย่างไม่พอใจ
"อย่าร้อง" หนิง เสี่ยวเหยาทำได้เพียงจับเขาไว้เท่านั้น
แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพราะปากเหยี่ยวนั้นแหลม ดังนั้นมันจึงไม่สามารถปิดกั้นเสียงของเขาไว้ได้
"ฝ่าบาท?!" พระพันปีเซี่ยร้องขึ้นอีกครั้ง เสียงของนางนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
หนิง เสี่ยวเหยาจับเหยี่ยวเอาไว้และกระโดดลงมาจากกำแพง
นางกำนัลและแม่นมที่เห็นการก้าวกระโดดของนางจากกำแพงสูงสามเมตรทั้งหมดต่างก็ร้องขึ้นด้วยความหวาดกลัว
พระพันปีเองก็กลัวเช่นกัน หนิงหยูไม่สามารถตายได้ในขณะนี้! แต่ดวงตาของนางก็ส่องประกายขึ้นอย่างน่ากลัวเมื่อนางเห็นหนิง
เสี่ยวเหยาลงมาถึงพื้นได้อย่างปลอดภัย ก่อนหน้านี้พระพันปีไม่เชื่อ แต่หลังจากที่ได้เห็นหนิง
เสี่ยวเหยาลงมาถึงพื้นได้อย่างเงียบเชียบด้วยดวงตาสองข้างของนาง นางก็เชื่อว่าลูกสาวคนนี้ของนาง ไม่เพียงแต่รู้วรยุทธเท่านั้น
แต่ยังเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูงอีกด้วย
หนิง เสี่ยวเหยาลูบหัวของเหยี่ยวน้อย
ก่อนจะพูดขึ้น"สงบลงก่อน เจ้า สามารถเริ่มการต่อสู้ได้หลังจากที่ข้าเริ่มต้นแล้วเท่านั้น
"
"เมื่อไหร่ที่ฝ่าบาทวางแผนที่จะเริ่มต้นการต่อสู้เล่า?" เหยี่ยวน้อยถามขึ้น
หนิง เสี่ยวเหยา อุ่นมือที่ยังคงปวดของเธอและพูดขึ้น
"เราควรจะพูดกันด้วยเหตุผลก่อน ถ้าไม่ได้ผลเราค่อยต่อสู้”หนิง เสี่ยวเหยา
เห็นการจ้องมองมาของพระพันปีไม่ค่อยดีนัก เมื่อเธอได้เห็นว่าพระพันปีฆ่าลูกสาวของตัวเองเธอก็คิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนไร้ความปรานี
แต่การเสียชีวิตที่ไม่ดีของหนิงหยูก็เกิดจากความอ่อนแอของนางด้วยเช่นกัน เธอเปลี่ยนเทียนกับตัวเองในขณะที่ตัดสินความผิดของคนอื่น
แต่ตอนนี้สิ่งที่หนิง เสี่ยวเหยารู้สึกต่อพระพันปีคือความน่ารำคาญ
ในโลกที่กำลังจะแตก สมาชิกในกองทัพเหมือนเธอได้ใช้ชีวิตอยู่บนเส้นด้ายและเสียสละตัวเอง
เช่นการเสียสละเพื่อให้มนุษย์ได้มีโอกาสอยู่รอด ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้? ใช้คำโกหกของนางเพื่อจบชีวิตผู้บริสุทธิ์หลายร้ายชีวิตอย่างนั้นหรือ?
ผู้หญิงคนนี้ไม่น่าให้อภัยอย่างที่สุด!
การฆ่าซอมบี้ไม่จำเป็นต้องมีแผนการหรืออุบายใด
ๆ และไม่มีใครสอน หนิง เสี่ยวเหยา ว่าจะซ่อนความต้องการของเธอเอาไว้อย่างไร ดังนั้นความรู้สึกของเธอจึงถูกเขียนขึ้นไว้ทั่วใบหน้าของเธอ
นิ้วมือของพระพันปี ขุดลงไปในฝ่ามือของนาง หนิงหยูมีกลิ่นไอสังหารตรงเข้ามาที่นาง
ลูกสาวของนางต้องการให้นางตายหรือ!
"พวกเจ้าไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าฮ่องเต้อย่างนั้นหรือ"
หนิง เสี่ยวเหยา มองไปที่คนในลาน ไม่ถือว่าเธอเป็นคนโง่เขลาใช่ไหม? เธอเคยเห็นในวิดีโอของคนที่แต่งกายด้วยชุดโบราณมาก่อนแล้ว เจ้าจะต้องคุกเข่าเมื่อได้เห็นฮ่องเต้ไม่ใช่หรือ!
"หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ"
แม่มนไล๋ เป็นคนแรกที่ตอบสนองและคุกเข่าลงไปต่อหน้า หนิง เสี่ยวเหยา
ทุกคนที่อยู่ในลานดูเหมือนจะตื่นจากความฝัน
ในขณะที่พวกเขาทั้งหมดคุกเข่าลง เพื่อทำความเคารพด้วยการขอให้เธอมีอายุยื่นหมื่นปีหมื่นๆ
ปี หนิง เสี่ยวเหยา มองไปที่พระพันปีเซี่ย เช่นเดียวกันเหยี่ยวน้อย คนที่เตรียมตัวที่จะบินเข้าไปหาในทุกขณะเพื่อที่จะจิกไปทั่วใบหน้าของนาง
หัวหน้าแมวดำผู้ที่คลานผ่านหลุมสุนัขมาพร้อมกับพังพองสุดยอดอมตะ
และตอนนี้ก็ซ่อนตัวอยู่หลังต้นกุหลาบพันปี ก่อนที่จะถามขึ้น "คนไม่เต็มเต็งกับเหยี่ยวน้อยกำลังทำอะไรอยู่?"
พังพอนสุดยอดอมตะกรอกตาของเขา ก่อนที่จะตะโกนขึ้น
"นี่เป็นมารดาทางสายเลือดของเจ้าและเจ้าต้องการให้นางคุกเข่าอย่างนั้นหรือ? ตื่นได้แล้ว!"
“…” หนิง เสี่ยวเหยาถึงกับพูดไม่ออก
"ฝ่าบาท" พระพันปีพูดขึ้น
"ท่านราชครูได้คำนวณวันนี้ขึ้นมาเพื่อส่งมังกรพิทักษ์เพื่อไปรับใช้ฮ่องเต้พระองค์ก่อน
ฝ่าบาทก็มาส่งพวกเขาด้วยหรือ? "
"ทำความเคารพนางซะ"พังพอนที่มีชื่อว่าสุดยอดอมตะตะโกนขึ้น
คำพูดของเขาสำหรับมนุษย์มันก็เป็นเพียงเสียงไอเท่านั้น
"นั่นเสียงอะไร?" พระพันปีถามขึ้น
หนิง เสี่ยวเหยา ยืนตัวตรงขึ้นทันที ให้เธอทำเคารพผู้หญิงคนนี้หรือ? เธอยอมตายซะดีกว่า! หนิง เสี่ยวเหยายกมือขึ้นเพื่อยับยั้งขันทีที่กำลังเตรียมตัวมองหาพังพอนอมตะ
ก่อนจะพูดขึ้น "ตอนนี้มันใช่เวลาที่ต้องกังวลเรื่องดังกล่าวหรือ"
“เช่นนั้น ความหมายของฝ่าบาทคือ?"พระพันปีเซี่ยถามขึ้น
หนิง เสี่ยวเหยา มองไปที่ทหารที่ที่ยืนอยู่ด้านซ้ายและขวาก่อนจะพูดขึ้น"ข้า
... "
พังพอนอมตะตะโกนออกมาอีกครั้ง
"เจ้าต้องเรียกตัวเองเจิ้นนะเจิ้น!"
พลธนูชี้คันธนูของพวกเขาไปที่พังพอนที่อยู่หลังต้นไม้และยกมือขึ้นเพื่อยิง
"ว่างธนูของพวกเจ้าลง!" หนิง
เสี่ยวเหยา ตะโกนขึ้น ในขณะที่เธอชี้ไปที่ผลธนูที่กำลังจะยิงออกไป
เหยี่ยวน้อยจิกลงไปที่หัวของหนิง เสี่ยวเหยาในขณะที่เธอพูดขึ้นอีกครั้ง "ฟังข้า
เจ้า ... "
เหยี่ยวน้อยยังคงจิกลงไปที่หัวของหนิง
เสี่ยวเหยาอีกครั้ง
"เจิ้นสั่งให้วางสิ่งที่อยู่ในมือของเจ้าลง"หลังจากที่หนิง
เสี่ยวเหยาพูดจบ พลธนูก็ลดคันธนูลง แต่มันก็ยังคงมีลูกศรอยู่ข้างใน ชายวัยกลางคนสวมชุดทหารเดินไปข้างหน้าสองก้าวและโค้งคำนับต่อหนิง
เสี่ยวเหยาและพระพันปี
"ถวายบังคมฝ่าบาท
ถวายบังคมพระพันปี ธูปหอมได้เผาจนหมดแล้ว พวกเราสามารถส่งมังกรพิทักษ์ให้ออกเดินทางของพวกเขาได้แล้วในตอนนี้พ่ะย่ะค่ะ
"
หนิง เสี่ยวเหยา มองไปข้างหลังนายทหารอย่างไม่ตั้งใจ
ตรงที่แท่นยาวสำหรับเผาธูปตั่งอยู่ เตาธูปนั้นเต็มไปด้วยขี้เถ้า
"อันเจีย(พระพันปีผู้นี้)เข้าใจแล้ว"
พระพันปียกมือขึ้นแล้วสะบัดเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดกับมังกรพิทักษ์ที่คุกเข่าอยู่บนพื้น
"เมื่อพวกเจ้าพบฮ่องเต้พระองค์ก่อน จงรับใช้พระองค์ให้เป็นอย่างดี"
ขันทีเดินนำหน้าขึ้นไปเพื่อเตรียมตัว
และตามด้วยกลุ่มของขันทีที่ต่างก็เดินเข้าไปยังหน่วยมังกรพิทักษ์ และขันทีแต่ละคนก็ถือถาดซึ่งบนถาดคือถ้วยลายครามที่เต็มไปด้วยยาพิษ
