Unruly Phoenix Xiaoyao (นิยายแปล) ตอนที่ 25: ผ้าเช็ดหน้า

" ไร้สาระสิ้นดี!" โหลว จื่อกุ้ย พ้นลมออกมาทันที ถ้าร่างกายของเขาดีสักหน่อย เขาก็จะตีก้นหนิง เสี่ยวเหยาไปแล้วเพื่อเป็นการสั่งสอน ฟางถัง ซ่งจิน และคนอื่น ๆ ทั้งหมดยังคงเงียบ ท่านแม่ทัพสูงสุดของพวกเขากำลังบ้าไปแล้วหรือ? หนิง เสี่ยวเหยา เองก็พูดไม่ออกเช่นกัน เขาจะเคารพเธอแบบฮ่องเต้สักหน่อยไม่ได้หรือ?

"เจ้า ... " โหลว จื่อกุ้ย รู้สึกเสียใจเล็กน้อยกับสิ่งที่เขาระเบิดออกมา เขาไม่ต้องการที่จะสาปแช่ง แต่ความคิดที่ว่าหนิง เสี่ยวเหยา จะถอดเสื้อผ้าในที่สาธารณะทำให้หัวใจของเขาเผาไหม้ไปด้วยความโกรธ เขาไม่แน่ใจว่าทำไม แต่เขารู้ว่ามันทำให้เขาโกรธมาก!

หนิง เสี่ยวเหยาจ้องมองไปที่เขาอย่างว่างเปล่า เจ้าอะไร? ถ้ามีบางอย่างที่จะพูดก็รีบพูดมา เธออยากจะช่วยชีวิตคนจะแย่อยู่แล้ว

จากมุมของพระพันปีมันเหมือนกับว่าหนิง เสี่ยวเหยายืนพิงไหล่ของโหลว จื่อกุ้ย ด้วยการยืนอยู่บนธรณีประตูเช่นนั้น ปากของนางดูเหมือนจะทาบอยู่บนลำคอของโหลว จื่อกุ้ยอีกด้วย ตำแหน่งเช่นนี้ใกล้ชิดเกินไป มือของนางงอขึ้นเป็นกำปั้น จนนางรู้สึกเจ็บปวดจากฝ่ามือของนาง เมื่อนางยกมือขึ้น นางพบว่าปลายเล็กของนางได้เจาะลงไปในผิวหนังของนางแล้ว

"ฝ่าบาท" พระพันปีปล่อยมือของนาง ก่อนจะพูดขึ้น "พระองค์ต้องการเก็บราชโองการชองฮ่องเต้พระองค์ก่อนไว้หรือไม่?"

ได้ยินคำพูดของนาง หนิง เสี่ยวเหยา ก็หันหลับไปและเตรียมที่จะทำตามแผนของเธอแต่แล้ว โหลว จื่อกุ้ย ก็พูดขึ้นทันที "เจ้าไม่สามารถถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกได้"

มุมปากของหนิง เสี่ยวเหยาถึงกับกระตุก ทำไมจะไม่ได้?!

“ฝ่าบาท” พระพันปีเซี่ยตระโกนขึ้นอีกครั้ง

หนิง เสี่ยวเหยาเดินเข้าไป แม้ว่าเธอจะกินราชโองการนี้เขาไปในขณะนี้ แต่มันก็จะไม่สามารถแก้ปัญหาอะไรได้ ผู้หญิงคนนี้คงจะทำให้มั่นใจว่าทุกคนในที่นี่กำลังมองดูอยู่ หนิง เสี่ยวเหยา ยัดราชโองการไว้ในอ้อมแขนของขันทีที่อยู่ด้านหลังของพระพันปี ก่อนจะเดินไปข้างหน้าของมารดาของเธอและพูดด้วยการกระซิบใส่หูของนางขึ้น "ท่านไม่สามารถฆ่าอย่างไร้เหตุผลเช่นนี้"

คำพูดของหนิง เสี่ยวเหยา เปรียบได้กับการที่บอกพระพันปีว่านางรู้ว่าราชโองการนี้เป็นของปลอม พระพันปีเซี่ย เหลือบมองไปที่คนไม่กี่คนที่อยู่ด้านหลังของโหลว จื่อกุ้รวมทั้งอิงเฟิง ก่อนที่จะตอบกลับโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ บนใบหน้าของนางแม้แต่น้อย "อัยเจียตั้งใจที่จะฆ่าพวกเขาในวันนี้ แล้วฝ่าบาทวางแผนที่จะทำอะไรเพื่อต่อต้านอัยเจียเล่า? "

"ไม่มีอะไร" หนิง เสี่ยวเหยา ลูบจมูกของเธอ "ถ้าท่านฆ่าพวกเขา ข้าก็จะฆ่าตัวตาย"

ดวงตาของพระพันปีเซี่ย จู่ๆ เปิดกว้างขึ้นทันที

หนิง เสี่ยวเหยา ยืนอยู่ราวกับนักเลง ในขณะที่เธอเกาหัวของเธอในขณะที่ใช้ความคิด จากนั้นเธอก็หันออกไปและเรียกขันทีที่ถือถาดยาพิษมา "เจ้ามานี่"

ขันทีไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งของฮ่องเต้และเดินไปยังฝั่งของหนิง เสี่ยวเหยา หนิง เสี่ยวเหยา เอื้อมมือออกไปหยิบชามยาพิษมาก่อนจะพูดขึ้น "มันยังร้อนอยู่ ดี บังเอิญข้าก็ชื่นชอบที่จะดื่มอะไรร้อนๆ อยู่พอดี ชามนี้ก็น่าจะใช้ได้ "

ต่อหน้าฝูงชนจำนวนมาก พระพันปี ไม่สามารถเอื้อมมือออกไปและฉกฉวยสิ่งของที่เป็นของฮ่องเต้ออกมาได้ ดังนั้นน้ำตาของนางจึงไหลออกมาในขณะที่นางพูดขึ้น "ฝ่าบาท พระองค์ฟังคนอื่นยุยงส่งเสริมมาหรือ? นี่เป็นราชโองการของเสด็จพ่อของพระองค์จริงๆ"

"ฮึ! แล้วใครบอกว่ามันไม่ใช่" หนิง เสี่ยวเหยาตอบขึ้น

“แล้วเช่นนั้น พระองค์…”

"รีบเร็วเข้าและปล่อยพวกเขาไป ไม่อย่างนั้นข้าจะดื่ม"

พระพันปีเริ่มรู้สึกเสียใจว่าทำไมนางถึงให้กำเนิดลูกสาวที่ไม่เหมือนลูกสาวเช่นนี้!

"ท่านจะปล่อยหรือไม่ปล่อยพวกเขาไป?" หนิง เสี่ยวเหยา เงยหน้าขึ้นก่อนที่จะได้เห็นพระพันปีกำลังร้องไห้

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" พระพันปี ถามในขณะที่นางร้องไห้

ถ้าหนิง เสี่ยวเหยา ไม่รู้ตอนจบของเรื่องนี้ เธออาจจะแพ้น้ำตาของพระพันปีไปแล้ว เธอไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนจะร้องไห้ได้งดงาม ดูอ่อนโยนและอ่อนแอเช่นนี้มาก่อน "มันไม่ถูกต้องที่จะฆ่าคนอย่างไม่ไตร่ตรองเช่นนี้" หนิง เสี่ยวเหยา พยายามอธิบายเหตุผลขึ้น “ชีวิตเป็นสิ่งล้ำค่า ทำไมท่านถึงไม่รักมัน? "

พระพันปี ยิ้มอย่างเยือกเย็นขึ้น ชีวิตของมนุษย์มีค่ามากขนาดไหน? เพื่อที่จะกลายเป็นที่โปรดปรานในวังหลัง นางต้องสังหารฮ่องเต้ วางยาพิษรัชทายาทและนั่งบนบัลลังก์ในฐานะพระพันปี เลือดในมือของนางมากพอที่จะย้อมสีตัวเองให้เป็นสีแดงได้เป็นสิบครั้ง แต่ก็ยังไม่มากพอที่จะทำให้มันเป็นแม่น้ำ "ราชโองการก็อยู่ที่นี่ หรือว่าฝ่าบาทวางแผนจะขัดราชโองการ? ฝ่าบาท บุตรชายในราชวงศ์ก่อนหน้านี้ทั้งหมดและขุนนางนับไม่ถ้วน ทุกคนต่างจับตาดูพระองค์อยู่ ฝ่าบาทเพิ่งจะเสด็จขึ้นครองบัลลังก์และไม่สามารถทำผิดพลาดได้ในขณะนี้ อัยเจียต้องอุ้มครรภ์เป็นเวลาสิบเดือนก่อนที่จะคลอดพระองค์ออกมา แล้วเช่นนี้อัยเจียผู้นี้ได้ไปทำร้ายฝ่าบาทตอนไหน? "

"... ... " หนิง เสี่ยวเหยาถึงกับพูดไม่ออก นางพูดมาราวกับว่ามันเป็นความจริง ผู้หญิงคนนี้เป็นราชินีภาพยนตร์จริงๆ

"ฝ่าบาท อัยเจียผู้นี้จะตามหาบุคคลที่คอยยุแยงพระองค์ให้ได้" พระพันปียกมือขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตา "อัยเจียผู้นี้จะถามคนผู้นั้น ว่าอะไรคือแรงจูงใจของเขา!"

 “เช่นนั้นก็ใช้เวลาของท่านค้นหาต่อไป” หนิง เสี่ยวเหยาพูดขึ้น "ตอนนี้ก็รีบปล่อยพวกเขาไปได้แล้ว ข้าหิว ดังนั้นมาจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด จากนั้นท่านก็สามารถกลับไปดูแลลูกชายของท่านได้ ในขณะที่ข้าก็กลับไปกินข้าว "

พระพันปีเซี่ยจู่ๆ ก็ก้าวถอยหลังไปและคว้ามือของหนิง เสี่ยวเหยาเอาไว้ ก่อนจะถามขึ้นด้วยเสียงที่ต่ำ "เจ้าต้องการที่จะต่อต้านน้องชายตัวน้อยของเจ้าหรือ?"

ฮึ? หนิง เสี่ยวเหยา คิดว่าพระพันปีเซี่ย ได้ข้อสรุปเร็วเกินไป ทั้งหมดนี้มันไปเกี่ยวอะไรกับหนิงหยิน?

"เจ้า" พระพันปีถึงกับพูดติดขัดขึ้น "เจ้าต้องการจะทำอะไรกันแน่?"

"ช่วยชีวิตคน" หนิง เสี่ยวเหยาปัดมือพระพันปีออกและพูดได้อย่างจริงจังขึ้น "มิฉะนั้นแล้วทำไมข้าจะต้องปรากฏตัว? เพื่อที่จะทำตัวโง่ๆ หรือ? "