Unruly Phoenix Xiaoyao (นิยายแปล) ตอนที่ 26/2 ท่านแม่ทัพต้องการที่จะค้างคืนที่ตำหนักมังกร

แม่ของเธอและตาของเธอเป็นคนร้ายในที่นี่ ความจริงนี้ทำให้หูของ หนิง เสี่ยวเหยา เปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้น ในขณะที่เธอเผชิญหน้ากับมังกรพิทักษ์ที่สามารถหลีกเลี่ยงความตายได้อย่างหวุดหวิด เมื่อเงาพายุ คุกเข่าลงไปบนพื้น เขาก็ยังไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ได้อย่างเต็มที่ ร่างกายของเขาจึงสั่นเทาขึ้น หนิง เสี่ยวเหยา เอื้อมมือออกไปและดึงเขาขึ้นมา คราวนี้เธอใช้พลังมากพอที่จะยกเงาพายุขึ้นจากพื้นได้เลยทีเดียว ต่อมาก็เป็นเงาฟ้าร้อง เงาสายฟ้า และเงาสายฝน เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นและเห็นกองทัพทหารมังกรพิทักษ์เต็มไปทั่วลาน หนิง เสี่ยวเหยาถึงกับกัดฟัน และเธอดึงพวกเขาขึ้นมาช้าๆ เลวร้ายที่สุดเธอก็ต้องดึงพวกเขาขึ้นมาให้หมด ก่อนที่จะไปหาอะไรกิน

โหลว จื่อกุ้ย นั่งอยู่บนบันไดในขณะที่เขาเฝ้าดูหนิง เสี่ยวเหยาพร้อมด้วยจิตวิญญาณที่เหลือน้อยนิด กำลังช่วยดึงมังกรพิทักษ์ขึ้นมาทีละคนๆ ท่านแม่ทัพสูงสุดโหลว รู้ดีว่าต่อจากนี้ไปมังกรเหล่านี้จะมีเจ้านายคนใหม่แล้ว ในเวลาเดียวกันหนิง เสี่ยวเหยา ก็ได้รับกองทัพทหารที่ยอดเยี่ยมที่จะเชื่อฟัง โดยไม่คำนึงถึงพ่อลูกตระกูลเซี่ย แต่ใบหน้าของโหจว จื่อกุ้ย ก็ยังคงดำมืดในขณะที่เขาเฝ้าดูหนิง เสี่ยวเหยาดึงมังกรพิทักษ์ขึ้นและลูบหลังของพวกเขา คนผู้นี้ไม่รู้หรือว่าชายและหญิงควรรักษาระยะห่างเอาไว้

ด้วยความพยายามหนิง เสี่ยวเหยา สามารถดึงทุกคนลุกขึ้นจากพื้นได้และเช็ดหน้าผากของเธอก่อนที่จะพูดขึ้น "พวกเจ้าทุกคนกลับบ้านและไปพักผ่อนได้ ข้าจะให้พวกเจ้าได้พักผ่อนเป็นเวลาสามวัน ก่อนที่พวกเจ้าจะกลับมาทำงานอีกครั้ง อีกอย่างค่าแรงของพวกเจ้าก็จะยังคงเหมือนเดิม ทุกคนคิดอย่างไรเกี่ยวกับการคำสั่งของข้า? "

เงาพายุกำลังจะนำฝูงชนคุกเข่าลงไปอีกครั้ง

"อย่า!" สายตาที่คมชัดของหนิง เสี่ยวเหยา เรียกความสนใจของเขาได้ในขณะที่เธอตะโกนออกมาดัง ๆ "ถ้าพวกเจ้าคุกเข่า ข้าก็จะต้องช่วยดึงพวกเจ้าทั้งหมดขึ้นมาอีกครั้ง มันเหนื่อย! "

"ฮึกกกกกก" ฟางถังไม่สามารถระงับอาการขำของเขาเอาไว้ได้

ส่วนที่เหลือของทหารม้ากองกำลังพิเศษไม่สามารถต้านทานเสียงหัวเราะเอาไว้ได้ ในขณะที่พวกเขามองไปที่หนิง เสี่ยวเหยา แค่สั่งมาคำเดียวก็เพียงพอที่จะให้องครักษ์มังกรยืนขึ้นแล้ว แต่ฮ่องเต้พระองค์นี้กลับช่วยดึงคนแล้วคนเล่าขึ้น มันจึงทำให้องครักษ์มังกรไม่กล้าที่จะลุกขึ้นด้วยตัวเอง ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงทำได้เพียงคุกเข่าจนกว่าจะถึงคราวของพวกเขาเพื่อที่จะลุกขึ้น ทำไมฝ่าบาทถึงต้องเลือกทำอะไรที่ลำบากเช่นนี้?

เงาพายุ โค้งคำนับต่อหนิง เสี่ยวเหยาก่อนจะพูดขึ้น "ฝ่าบาท พวกกระหม่อมไม่จำเป็นต้องพักผ่อนพ่ะย่ะค่ะ"

 “ทำเช่นนั้นไม่ได้” หนิง เสี่ยวเหยาส่ายหัว "พวกเจ้าไม่สามารถไปทำงานในขณะที่บาดเจ็บได้ ข้ายังคงมีสงครามที่ยากลำบากให้ต้องต่อสู้ที่ท้องพระโรงในอีกเวลาสามวัน เจ้าเรียกว่าเงาพายุใช่ไหม” หนิง เสี่ยวเหยาถามขึ้นในขณะที่เธอมองไปที่เงาพายุ

เงาพายุ รีบตอบขึ้นทันที "พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท กระหม่อมได้รับพระราชทานชื่อว่าเงาพายุจากฮ่องเต้พระองค์ก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

"โอ้" หนิง เสี่ยวเหยาถามขึ้นอีก "เช่นนั้นนามสกุลของคุณคือเงาหรือ?" เป็นนามสกุลที่แปลกมาก

"เจ้าโง่!" หัวหน้าแมวดำวิ่งเข้าไปเหยียบเท้าของหนิง เสี่ยวเหยาด้วยอุ้งเท้าของมัน "เงาเป็นชื่อสมมุติของกองกำลังมังกรพิทักษ์ คน 300 คนเหล่านี้ทั้งหมดต่างก็มีคำว่าเงาอยู่หน้าชื่อของพวกเขา คนไม่เต็มเต็ง ทำไมเจ้าถึงไม่รู้อะไรเลย? เหมียว!”

"... ... " หนิง เสี่ยวเหยาถึงกับพูดไม่ออก ทำไมเจ้าแมวอ้วนดำยังวนเวียนอยู่รอบ ๆอีก?

เหยี่ยวน้องร้องขึ้น"เจ้านายของข้าเป็นผู้นำของกองกำลังมังกรพิทักษ์ เจ้านายของข้าแข็งแกร่งที่สุด เจ้านายของข้า ... "

"หุบปาก" หนิง เสี่ยวเหยา ตะโกนใส่เหยี่ยวน้อย ด้วยความรำคาญ! ทุกคนที่อยู่ในลานต่างก็จ้องมองไป ไม่มีใครได้พูดอะไรแม้แต่น้อย

หลังจากยกขาและเตะหัวหน้าแมวดำออกไป หนิง เสี่ยวเหยา ก็พูดกับเงาพายุขึ้นอีกครั้ง "พาพี่น้องของเจ้าไปพักผ่อน เราจะพบกันอีกในสามวัน สายลมสอง เจ้าต้องเชื่อฟัง ลาก่อน”

หนิง เสี่ยวเหยาหันกลับไปเพื่อออกตามหาห้องครัวต่อไป เธอไม่ได้อยู่ในโลกที่กำลังจะแตกอีกต่อไปแล้ว แต่กระเพาะอาหารของเธอยังคงหิวโหย นี่เป็นสิ่งที่ยากที่จะยกโทษให้ไม่ได้

"สายลมหรือ?" เงาสายฝน ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ ในขณะที่มองไปทางพี่ใหญ่ของเขา หนิง เสี่ยวได้ก้าวยาวๆ ออกไปจากคุกหลวงและเดินจากไปแล้ว

ใบหน้าเงาพายุ ราวกับท่อนไม้ เขาเป็นคนที่มีความจงรักภักดีอยู่เหนือสิ่งอื่นใดให้กับคนที่เขาได้เรียกว่านายแล้ว หนิง เสี่ยวเหยาเป็นนายของเขาแล้วในตอนนี้ ดังนั้นไม่จึงไม่เป็นอะไรที่เขาจะถูกเรียกว่า สายลม หรือสายฝน หรือแม้แต่หิมะ

โหลว จื่อกุ้ยค่อยๆลุกขึ้นยืนจากบันได สิ่งที่เคยเป็นเรื่องที่ง่ายดายตอนนี้กลับทำให้เขาแทบจะหมดแรง ซองจินรีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อดูเขา เนื่องจากได้เห็นการแสดงออกของโหลว จื่อกุ้ย เขาจึงถามขึ้น "ท่านแม่ทัพสูงสุด ท่านรู้สึกไม่สบายหรือขอรับ?"

โหลว จื่อกุ้ย ส่ายหัว "ไปกันเถอะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ

เงาพายุเดินอยู่ข้างๆ ของโหลว จื่อกุ้ย ก่อนจะตามมาด้วย เงาสายฟ้า เงาสายฝนและเงาฟ้าร้อง ในฐานะหนัวหน้ากองกำลังองครักษ์มังกรพิทักษ์เขารีบคำนับให้กับ โหลว จื่อกุ้ยอย่างจริงจังทันที ก่อนจะพูดขึ้น"ขอบคุณท่านแม่ทัพสูงสุดสำหรับความช่วยเหลือของท่าน"

"มันเป็นฝ่าบาทคนที่ช่วยเจ้าเอาไว้" โหลว จื่อกุ้ยพูดขึ้นเบาๆ

เงาพายุไม่ได้พูดอะไร แต่กลับคำนับให้กับโหลว จื่อกุ้ย อีกครั้ง ร่างของเขาถูกทรมานและเต็มไปด้วยบาดแผล ดังนั้นหลังจากที่คุกเข่าให้กับหนิง เสี่ยวเหยา และคำนับให้กับโหลว จื่อกุ้ย บาดแผลของเขาจึงฉีกออกอีกครั้ง อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องยากที่จะเห็นเลือดได้เนื่องจากเสื้อผ้าสีดำของเขา โหลว จื่อกุ้ย เป็นชายในสนามรบ ดังนั้นเขาจึงจับกลิ่นเลือดจากร่างกายของเงาพายุได้อย่างง่ายดาย

เสียงของเขาลดลงในขณะที่เขาพูดขึ้น "อย่าไปที่ตำหลักหมอหลวง จงมุ่งหน้าไปที่ตำหนักของฝ่าบาทแทน ที่นั้นมีหมอหลวงที่สามารถรักษาบาดแผลของพวกเจ้าได้ ข้าจะให้ฟางถังและคนอื่นๆ ไปหาซื้อยามาจากนอกวัง "

สายตาของเงาพายุยกขึ้นมองไปที่โหลว จื่อกุ้ยทันที

"พระพันปีเซี่ยไม่ใช่คนที่ยอมรับความพ่ายแพ้ได้อย่างง่ายดาย" โหลว จื่อกุ้ยยกมือขึ้นด้วยท่าทางอ่อนแรงและตบเบา ๆลงไปบนไหล่ของเงาพายุ "ในเมื่อฝ่าบาทช่วยให้พวกเจ้ารอดพ้นมาได้ พระองค์คงจะไม่ต้องการให้เจ้าตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายอีกครั้ง ไปที่ตำหนักมังกร การมีชีวิตอยู่เท่านั้นพวกเจ้าถึงจะสามารถรับใช้ฝ่าบาทได้ "

"ขอรับ" เงาพายุซาบซึ้งกับคำพูดของโหลว จื่อกุ้ ชีวิตของพวกเขามีราคาถูก แต่เนื่องจากชีวิตดังกล่าวสามารถมีประโยชน์ต่อฝ่าบาทได้ ดังนั้นเขาจะต้องทำให้แน่ใจว่าพวกเขาจะมีชีวิตรอด

โหลว จื่อกุ้ย ใช้กำลังจนหมดแรง แต่ก็รวบรวมลมหายใจขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะพูดขึ้น "ข้าจะกลับไปที่ตำหนักมังกร กับพวกเจ้าทุกคน"

เงาพายุและส่วนที่เหลือของกองกำลังองครักษ์มังกรพิทักษ์ได้ถูกขังอยู่ในคุกหลวง ในคืนต่อมาหลังจากที่ราชโองการของฮ่องเต้พระองค์ก่อนได้ตกอยู่ในมือของพระพันปีเซี่ย ดังนั้นพวกเขาขึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโหลว จื่อกุ้ย และเมื่อ เงาพายุ ได้ยินว่าเขาจะมากับพวกเขาด้วย เขาก็จ้องมองไปที่เขาทันที นี่มันก็ดึกมากแล้ว ท่านแม่ทัพสูงสุด โหลว วางแผนที่จะพักค้างคืนที่ตำหนักมังกรหรือ?