Unruly Phoenix Xiaoyao (นิยายแปล) ตอนที่ 25:2 ราชโองการ

พระพันปีเซี่ยรู้สึกเหมือนหนิง เสี่ยวเหยากำลังหงุดหงิดกับความต้องการอันไร้เหตุผลโดยการทำท่าเหมือนคนงี่เง่า ในขณะที่หนิง เสี่ยวเหยารู้สึกว่าเธอไม่มีความสามารถในการสื่อสารกับพระพันปีเซี่ยได้ พระพันปีลดศีรษะลงไปมองดูที่ชามที่อยู่ในฝ่ามือของหนิง เสี่ยวเหยา

"ไม่เป็นไร" หนิง เสี่ยวเหยาพูดขึ้น "ถึงแม้ว่าท่านจะปัดชานนี้ทิ้ง มันก็ยังมีอีกหลายใบ ข้าเพียงแค่ไปรับมาจากพวกเขาแล้วก็ดื่มมันเท่านั้น"

"แล้วเช่นนั้นหรือฝ่าบาทต้องการที่จะบังคับให้อัยเจียผู้นี้ตายหรือ”น้ำตาของพระพันปีเริ่มกลับมาใหม่ “ด้วยการขัดราชโองการเช่นนี้ และบังคับให้อัยเจียต้องตาย แล้วฝ่าบาทจะเผชิญหน้ากับผู้คนในโลกนี้ได้อย่างไร"

หนิง เสี่ยวเหยา ยกชามขึ้นเพื่อสูดดม เธอไม่อยากคุยกับพระพันปีผู้นี้อีกต่อไป

"ฝ่าบาทยังคงยืนยันความต้องของพระองค์อยู่อีกหรือ?" พระพันปีถามขึ้น

หนิง เสี่ยวเหยายังคงเงียบ

บรรยากาศในลานเปลี่ยนกลับมาซบเซามากขึ้น บรรดาเจ้าหน้าที่กำลังยืนอยู่ต่างก็ก้มศีรษะของพวกเขาลงต่ำ กำลังมองดูตัวเองโดยไม่พูดอะไรสักคำ พวกเขาไม่ได้โง่และเข้าใจดีสำหรับฮ่องเต้ว่ามันจะหมายความว่าอย่างไรถ้าหน่วยมังกรพิทักษ์ถูกแทนที่ด้วยคนของตระกูลเซี่ย แต่เนื่องจากมีราชโองการของฮ่องเต้พระองค์ก่อนอยู่ในมือเช่นนี้ ฝ่าบาทจะสามารถต่อต้านและปกป้องชื่อเสียงของพระองค์ในฐานะบุตร และเขาจะสามารถช่วยเหล่าทหารมังกรพิทักษ์จำนวนสามถึงสี่ร้อยคนในเวลาเดียวกันได้อย่างไร?

"คนไม่เต็มเต็งจะทำสำเร็จหรือไม่" หัวหน้าแมวดำถามพังพอนสุดยอดอมตะขึ้นอย่างจริงจัง "เจ้าคิดว่าอย่างไร"

พังพอนสุดยอดอมตะตอบขึ้น "ข้าก็ไม่รู้"

ลานที่ได้รับการเปลี่ยนให้เป็นพื้นที่สีดำ ถูกครอบงำโดยลมในเวลากลางคืน ในขณะที่เดี๋ยวก็มีเสียงแมวร้องขึ้น เดี๋ยวก็พังพอนร้องขึ้น ทำให้คนที่อยู่ในความหวาดกลัวจนตัวสั่น

 “ฝ่าบาท”โหลว จื่อกุ้ยเรียกขึ้น

หนิง เสี่ยวเหยามองไป นี่เป็นครั้งแรกที่เธอจำได้ว่าท่านแม่ทัพสูงสุดโหลว ได้เรียกเธอว่า 'ฝ่าบาท' หลังจากที่ลังเลใจอยู่เล็กน้อย เธอเดินขึ้นไปและถามขึ้น "มีอะไร?"

โหลว จื่อกุ้ย ลดเสียงของเขาลง "มันจะไร้ประโยชน์ ถึงแม้ว่าเจ้าจะข่มขู่นางด้วยความตายของเจ้า เมื่อเจ้าตาย มังกรเหล่านั้นก็จะไม่สามารถหนีความตายได้เช่นกัน "

"ทำไมจะไม่ได้?" หนิง เสี่ยวเหยาถามขึ้น

"เพราะพวกเขาบังคับให้ฮ่องเต้ต้องดื่มยาพิษ พวกเขาจะถูกตัดสินประหารชีวิตด้วยเหตุผลแบบนี้ "โหลว จื่อกุ้ยอธิบายขึ้น

หนิง เสี่ยวเหยา เหลือบมองไปที่พระพันปี และปล่อยลมหายใจออกมา "เจ้าไม่ต้องห่วง พระพันปีผู้นี้ไม่สามารถฆ่าข้าได้ นางจะทำอย่างไรเมื่อข้าตาย? "

"แต่ตอนนี้นางไม่มีทางที่จะหลุดพ้นจากสถานการณ์เช่นนี้ได้" โหลว จื่อกุ้ยตอบขึ้น "หลังจากปลอมราชโองการของฮ่องเต้พระองค์ก่อนแล้ว นางจะสั่งให้ยกเลิกราชโองการได้อย่างไร?"

ปากหนิง เสี่ยวเหยา ถึงกับเปิดกว้าง มีความยุติธรรมในเรื่องนี้หรือไม่? ในท้ายที่สุดเธอก็ต้องเป็นคนที่ทำลายสมองของเธอเพื่อคิดหาทางออกให้กับพ่อและลูกคู่นี้หรือ

เมื่อมันมาถึงจุดนี้พระพันปีก็เริ่มร้องไห้ออกเบา ๆ อีกครั้ง ขันทีและนางกำนัลต่างก็เริ่มร้องไห้ราวกับว่าพวกเขาถูกรังแก

"ฝ่าบาท" เสนาบดีก้าวออกมาและคำนับลงไป ก่อนที่จะพูดขึ้น "เสนาบดีผู้นี้บังอาจถามฝ่าบาท เมื่อไรพวกเราจะปฏิบัติตามราชโองการของฮ่องเต้พระองค์ก่อนพ่ะย่ะค่ะ?"

โหลว จื่อกุ้ย พูดขึ้นเบา ๆ ว่า "ถ้าไม่มีทางที่จะพิสูจน์ได้ว่าราชโองการถูกปลอมแปลงขึ้นมาหรือไม่ เจ้าก็เพียงแค่พูดว่ามันเป็นของปลอมเท่านั้น"

เหยี่ยวน้อยจิบลงมาบนหัวของหนิง เสี่ยวเหยาเบาๆ ก่อนจะร้องขึ้น "ถ้าไม่มีอะไรที่พวกเราสามารถทำได้แล้ว? พวกเราก็รุมทำร้ายผู้หญิงไม่ดีคนนั้นเลยดีหรือไม่! "

หนิง เสี่ยวเหยา ลูบปีของเหยี่ยวน้อย แม้แต่ความตายก็ไม่สามารถแก้ปัญหาได้ ... เธอจ้องไปที่ราชโองการปลอมในมือของขันที ปลอม  ปลอม ... คนตัวเล็ก ๆ ในหัวใจของหนิง เสี่ยวเหยว กำลังตระโกนอยู่ที่ผนัง แม้ว่าเธอรู้ว่ามันเป็นของปลอม แต่เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ หากไม่มีหลักฐาน นี่มันเหตุผลอะไร? ใครสามารถอธิบายเหตุผลเหล่านี้ให้เธอฟังได้บ้าง

เดี๋ยวก่อน ปลอมหรือ

หนิง เสี่ยวเหยา หัวเราะขึ้นเบา ๆ ถ้าพระพันปีสามารถทำของปลอมเพื่อหลอกลวงผู้อื่นได้ แล้วทำไมเธอจะสร้างของปลอมขึ้นมาในฐานะฮ่องเต้เพื่อช่วยเหลือผู้อื่นไม่ได้ล่ะ?

"มันไม่ใช่ว่าข้า ... "

เหยี่ยวน้อยจิกลงมาที่หัวของหนิง เสี่ยวเหยาอีกครั้ง

ใบหน้าของหนิง เสี่ยวเหยา บูดเบี้ยวจากความเจ็บปวด แต่เธอก็เปลี่ยนคำพูดของเธอทันที "ไม่ใช่ว่าเจิ้น ไม่ต้องการที่จะทำตาม ... "

"เสด็จพ่อ" โหลว จื่อกุ้ย เตือนเธอด้วยเสียงต่ำ "นั่นคือเสด็จพ่อของเจ้า"

เธอสามารถพูดคุยในแบบธรรดาได้หรือไม่?! หนิง เสี่ยวเหยาดึงคอเสื้อของเธอไว้ด้วยความรำคาญ ก่อนที่เธอจะพูดขึ้น "ไม่ใช่ว่าเจิ้น จะไม่ต้องการทำตามราชโองการของเสด็จพ่อ แต่เป็นเพราะเสด็จพ่อของเจิ้น ได้ทิ้งราชโองการเอาไว้ให้เจิ้นอีกฉบับ หลังจากที่ได้เขียนเกี่ยวกับการฝังหน่วยมังกรพิทักษ์ทั้งหมดไปแล้ว พระองค์ก็ได้เปลี่ยนความคิดและปล่อยให้มังกรเหล่านี้ได้มีชีวิตอยู่อย่างดี เพื่อให้พวกเขาสามารถฆ่าซอมบี้เพื่อประเทศนี้ โอ้! ข้าหมายความว่าเพื่อให้พวกเขาสามารถรับใช้แคว้นนี้ได้ต่อไป "

ความวุ่นวายเกิดขึ้นตามคำพูดของหนิง เสี่ยวเหยา เจ้าเพิ่งจะเข้าไปในพระราชวังหลังจากที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนสิ้นพระชน เจ้าจะมีราชโองการไว้ในมือของเจ้าได้อย่างไร?

หนิง เสี่ยวเหยา รู้สึกได้ถึงบางอย่างอยู่รอบตัวเธอ แต่ก็ไม่พบอะไร ดังนั้นเธอจึงยื่นมือออกไปหาโหลว จื่อกุ้ย "ก่อนที่เจิ้นจะมาที่นี่ ท่านแม่ทัพสูงสุดได้เก็บรักษาราชโองการไว้แทนเจิ้น ท่านแม่ทัพสูงสุดส่งราชโองการที่เสด็จพ่อมอบให้เจิ้นมา”

“…” โหลว จื่อกุ้ยถึงกับพูดไม่ออก

"... .. " เหล่าแม่ทัพนายพลของหน่วยทหารม้าพิเศษ และอิงเฟิงก็ไร้คำพูดเช่นกัน

พระพันปีเซี่ยมองไปที่หนิง เสี่ยวเหยาอย่างเยือกเย็น ก่อนจะพูดขึ้น “โอ้? มีเรื่องเช่นนั้นด้วยหรือ? เช่นนั้นขอให้ฝ่าบาทโปรดนำราชโองการของฮ่องเต้พระองค์ก่อนออกมาด้วยเถิด "

หนิง เสี่ยวเหยา กวักมือเรียกโหลว จื่อกุ้ยด้วยนิ้วของเธอ

โหลว จื่อกุ้ย ดึงเอาผ้าเช็ดลินินสีเทาออกมาจากแขนเสื้อของเขาและวางไว้ในมือของหนิง เสี่ยวเหยา

  

(￣△￣；เหล่าแม่ทัพนายพลและอิงเฟิงต่างก็มีสีหน้า

หนิง เสี่ยวเหยา รับผ้าเช็ดหน้าและเดินไปยังพระพันปีเซี่ย ศีรษะของเธอยกสูงในขณะที่เธอตบลงไปบนมือของพระพันปีและพูดขึ้น "นี้คือราชโองการของเสด็จพ่อของเจิ้น"

พระพันปีเซี่ง มองผ้าเช็ดหน้าลินินในฝ่ามือของนาง เจ้าสามารถหาซื้อมันได้ด้วยเหรียญทองแดงที่ร้านค้าในตลาดทั่วไป

หนิง เสี่ยวเหยาส่งชามในมือของเธอให้กับขันทีคนเดียวกัน ก่อนที่จะพูดขึ้น "ชามนี้เย็นแล้ว เอาชามที่ร้อนมาให้เจิ้นแทน"

มือของพระพันปีเซี่ยถึงกับสั่น

"เร็วเข้า" หนิง เสี่ยวเหยา เร่งขันทีคนที่ตัวสั่นเพราะความกลัวในขณะที่เขามองไปที่พระพันปีเซี่ย

พระพันปีเซี่ยรู้ว่านางอยู่ในจุดที่เสียเปรียบ นางยังคงมีลูกชายและสมาชิกของตระกูลของนางที่จะต้องนึกถึง ดังนั้นนางจึงไม่สามารถตายได้ แต่ลูกสาวที่อยู่ต่อหน้าของนางเห็นได้ชัดว่ากำลังใช้ประโยชน์จากข้อเท็จจริงนี้ ในขณะที่นางไม่มีอะไรที่จะตอบโต้กับนางกลับได้ เพราะสิ่งเดียวกันที่สามารถขมขู่หนิง เสี่ยวเหยาได้ ก็คือสิ่งที่สามารถขมขู่นางได้ นั่นก็คือความตายของหนิงหยินและตระกูลเซี่ย

"หม่อมฉันน้อมรับราชโองการเพคะ" พระพันปีเซี่ยประกาศขึ้นเสียงดัง ในขณะที่นางยกผ้าเช็ดหน้าลินินสีเทาไว้เหนือศีรษะของนาง

ผู้ชนะอย่างหนิง เสี่ยวเหยา ยืนตัวตรงอยู่ต่อหน้าพระพันปีเซี่ย เธอมั่นใจว่านี่เป็นจุดเริ่มต้นที่น่าเศร้าของพระพันปี