Unruly Phoenix Xiaoyao (นิยายแปล)ตอนที่ 32:2 พวกเขาถูกวางยา

นกกระจอกตัวเล็กพยักหน้าและเตรียมที่จะบินออกไปแต่แล้วเขาก็หยุดลง “มีเหยี่ยวน้อยอยู่ที่นั่น เขาจะไล่เราและกินเราหรือไม่? "

"อย่ากลัวไปเลย" ปู่นกกระจอกรีบแปลงขนนกกระจอกอีกครั้ง "ถ้าเขากัดเจ้า เจ้าก็เพียงแค่พูดว่าเจ้ารู้จักเสี่ยวเหยา และมีบางสิ่งบางอย่างที่เร่งด่วนที่จะต้องบอกนาง"

"ตกลง" นกกระจอกตัวน้อยกระพือปีกและบินจากไป

"แล้วเสี่ยวเหยามีวิธีที่จะเอาชนะอุปราชเซี่ยหรือไม่?" นกกระจอกสองสามตัวเริ่มกังวลแทนหนิง เสี่ยวเหยาขึ้น

ปู่นกกระจอกขึ้นยืนบนหลังคาและสังเกตฝูงชนที่หอรัญจวรจากระยะไกลๆ ก่อนจะพูดขึ้น "เสี่ยวเหยาคือฮ่องเต้"

มันจะเป็นเรื่องง่ายขนาดนั้นเลยหรือที่จะสามารถเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างภายใต้สวรรค์แห่งนี้ได้? ตำแหน่งที่สูงกว่าผู้อื่น ความรับผิดชอบก็มากกว่าผู้อื่น เมื่อปัญหาเกิดขึ้น เสนาบดี เหล่าขุนนางและคนอื่น ๆ อาจจะไม่มีความคิดเห็น แต่ฮ่องเต้ก็ต้องสามารถแก้ไขปัญหาได้ ปู่นกกระจอกร้องขึ้นเบา ๆ สองสามครั้งในขณะที่เขารู้สึกเจ็บปวดแทนหนิง เสี่ยวเหยา

นกกระจอกน้อยบินตรงเข้าไปหาเหยี่ยว ในทันทีที่มันบินเข้ามาในหอรัญจวน

"ข้ามาเพื่อตามหาเสี่ยวเหยา อุปราชเซี่ย กำลังทำสิ่งชั่วร้ายอีกครั้ง ข้ามาที่นี่เพื่อรายงานต่อนาง" ไม่ต้องรอให้เหยี่ยวเข้ามาจิกกัดเขา นกกระจอกน้อยก็รีบพูดขึ้นทันที

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหยี่ยวน้อยก็ร้องขึ้นและบินขึ้นไปบนฟากฟ้า หนิง เสี่ยวเหยา หยุดการทุบตีด้วยอิฐของเธอลง และกำลังนั่งอยู่หน้าบันไดหน้าตึกสองชั้นในขณะที่หอบหายใจ ตอนแรกเธอโยนรถม้า จากนั้นก็ตามมาตีด้วยอิฐ มันจะไม่เหนื่อยได้อย่างไร เหยี่ยวน้อยบินลงบนหัวไหล่ของเธอและมองไปที่ หัวหน้าแมวดำที่อยู่ข้างๆ หนิง เสี่ยวเหยา ก่อนที่จะบอกข่าวกับเธอ ในตอนท้ายเขายังใช้ศีรษะของเขาถูกอย่างนุ่มนวลไปที่ใบหน้าที่สกปรกของ หนิง เสี่ยวเหยา

ซวยแล้ว!

หนิง เสี่ยวเหยานั่งอย่างมั่นคงสักครู่ ก่อนที่จะกระโดดขึ้น มันจะมีอะไรดีหรือไม่? เฒ่าสารเลวผู้นั้น เขาใช้เวลาทุกนาทีในทุกวันเพื่อทำร้ายผู้คนได้อย่างไร!

เงาพายุ วิ่งมาที่หนิง เสี่ยวเหยา ในขณะที่มือของเขายังถือดาบของเขาอยู่ "ฝ่าบาท พวกเราได้จับกุมแคว้นฮูเหนือได้หมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

หัวหน้าแมวดำพูดขึ้น "เสี่ยวเหยา เจ้าจะไปดูถ้ำของแคว้นฮูเหนือในเมืองหลวงหรือไม่"

หนิง เสี่ยวเหยาวิเคราะห์ขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะยกหัวหน้าแมวดำ ออกและวางเขาไว้บนไหล่ของเงาพายุ "สายลม แมวของข้ารู้ที่ซ่อนของแคว้นฮูเหนือ ว่าอยู่ที่ไหน พวกเจ้าแค่ตามเขาไปเพื่อจับกุมทุกคน "

เงาพายุ และมังกรพิทักษ์ที่ยืนอยู่ข้างๆเขาถึงกับหาคำพูดไม่เจอ เขาและคนของเขาต้องติดตามแมวอย่างนั้นหรือ?

จากนั้นหนิง เสี่ยวเหยา ก็รีบตรงไปที่ตรอกซอย แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่จะพูดขึ้น "ไปเลยสายลม พวกเจ้าทำได้อยู่แล้ว!"

หัวหน้าแมวดำ กระโดดลงมาจากไหล่ของเงาพายุ และเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนจะร้องเหมียวๆ ขึ้นสองครั้งและวิ่งไปทางเหนือสุดของถนน

"ที่สอง เจ้าพาคนส่วนหนึ่งไปดูแลนักโทษ ส่วนคนอื่น ๆ ตามแมวตัวนี้ไป" เงาพายุยังไม่รู้ว่าซองจิน และคนที่เหลือตกอยู่ในมือของอุปราชเซี่ยแล้ว ดังนั้นเขาจึงสั่งองครักษ์มังกรพิทักษ์ ที่อยู่ที่นี่เท่านั้น หนิง เสี่ยวเหยา วิ่งผ่านโหลว จื่อกุ้ยและฟางถัง เหมือนกับระเบิดของลม นกกระจอกบินอยู่เหนือศีรษะของเธอ เหนี่ยวน้อย บินลงมาจากอากาศ แทนที่จะตามเงาพายุเจ้าของมันไป แต่มันกลับเลือกที่จะบินลงมาบนไหล่ของหนิง เสี่ยวเหยาแทน

"เจ้าไม่ได้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นซองน้อยและคนที่เหลือจากด้านบนหรือ?" หนิง เสี่ยวเหยาถามขึ้น

"ข้าเห็นพวกเขาล้มลงไปกับพื้น แต่พวกเขายังไม่ตาย" เหนี่ยวน้อยตอบขึ้น

"ทำไมเจ้าถึงไม่เตือนข้าให้เร็วกว่านี้" หนิง เสี่ยวเหยาดึงขนของเหยี่ยวน้อย

เหยี่ยวน้อยรู้สึกผิดมาก "ก็เจ้านายของข้ายังสบายดีอยู่นี่ "

 “… …” หนิง เสี่ยวเหยาถึงกับพูดไม่ออก สัตว์ตัวเล็ก ๆ สนใจแต่เจ้านายของมันเท่านั้น ส่วนมนุษยชาติที่เหลือจะมีชีวิตอยู่หรือตาย มันก็ไม่สนใจ

"เสี่ยวเหยา เจ้าเองก็ไม่เป็นไร" ปีกของเหนี่ยวน้อยรู้สึกเจ็บจากน้ำมือของหนิง เสี่ยวเหยา แต่มันก็ไม่ได้โกรธ แต่มันกลับพยายามที่จะลบล้างความผิดโดยการใช้หัวของมันถูกไปที่ใบหน้าของหนิง เสี่ยวเหยาแทน

ก็ได้ๆ หนิง เสี่ยวเหยา ตัดสินใจที่จะให้อภัยเหยี่ยวโง่ตัวนี้ นอกเหนือจากเจ้าของแล้ว เธอก็ยังเป็นคนที่สำคัญที่สุดของมัน เธอมีความรู้สึกภาคภูมิใจกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย

ฟางถัง เฝ้าดูหนิง เสี่ยวเหยา วิ่งออกไปและหันไปหาโหลว จื่อกุ้ย "ฝ่าบาทมุ่งหน้าสู่ตรอกซอยหรือ?"

ไม่นานหลังจากที่โหลว จื่อกุ้ย ก้าวออกไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว หัวของเขาเริ่มหมุนขึ้น "มาช่วยข้าที" โหลว จื่อกุ้ยพูดขึ้น ในขณะที่เขาพยายามใช้กำลังทั้งหมดของเขา

ฟางถัง ชี้ไปข้างหน้าและพูดราวกับคนโง่เขลาขึ้น"ท่านแม่ทัพสูงสุดฝ่าบาทวิ่งเข้าไปในตรอกซอยแล้วขอรับ" เขาวิ่งเร็วมาก เร็วมากเกินไปแล้วจริงๆ?

โหลว จื่อกุ้ยช่วยไม่ได้ที่จะตอบขึ้นอย่างหงุดหงิด "ไม่มีใครสามารถทำร้ายฝ่าบาทได้ แล้วเจ้าจะกลัวอะไร?"

"... ... " ฟางถังถึงกับพูดไม่ออก ความกล้าหาญของฝ่าบาทไม่มีทางสิ้นสุดเลยจริงๆ

เมื่อหนิง เสี่ยวเหยา วิ่งเข้าไปในตรอกและเห็นซองจงและคนอื่นๆต่างก็นอนราบอยู่บนพื้น ความโกรธของเธอก็เปลี่ยนเป็นความโกรธที่ไม่ธรรมดาขึ้นทันที อุปราชเซี่ย เดินหน้าเข้าไปหาหนิง เสี่ยวเหยา และเตรียมที่จะทำความเคารพ หนิง เสี่ยวเหยายังคงนึกถึงคำพูดของพระพันปีเกี่ยวกับความกตัญญู ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถแตะต้องแม่ของเธอได้ และเช่นเดียวกับปู่ของเธอ แต่เมื่อเธอมองไปที่ชายที่ก้มหน้าอยู่ด้านหลังของอุปรชาชเซี่ยเท่านั้น

นกกระจอกบนกำแพงก็ร้องขึ้น "เสี่ยวเหยา เขาก็เป็นคนไม่ดีด้วย!"

ถ้าเขาเป็นคนไม่ดี แล้วเธอจะรออะไรอยู่? หนิง เสี่ยวเหยา ยกมือขึ้นและตบผู้ช่วยซื้อ ผู้ซึ่งกำลังเตรียมตัวที่จะคำนับลงทันที ศีรษะของเขายังไม่ทันได้ลดลงไปแม้แต่น้อย ดังนั้นเมื่อหนิง เสี่ยวเหยาจึงตบเขา มันจึงทำให้เขาล้มลงไปที่พื้นด้วยการเอาหน้าลงไปก่อน ทำให้ก้อนขนาดใหญ่ยักษ์ปรากฏขึ้นบนศีรษะของเขา และไม่นานก็เริ่มบวมขึ้น

"เจ้า" อุปราชเซี่ย ไม่สามารถรักษาท่าทางของเขาเอาไว้ได้ ผู้ช่วยของเขาเป็นคนที่มีประโยชน์มากที่สุดคนหนึ่ง ที่เขาปฏิบัติราวกับเป็นเพื่อนสนิท การที่หนิง เสี่ยวเหยาตบเขาเมื่อครู่ก็เหมือนกับตบหน้าเขาด้วย หนิง เสี่ยวเหยาไม่สนใจอุปราชเซี่ยและผู้ช่วยซื้อ ก่อนจะรีบไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบซองจิน ที่กำลังนอนราบอยู่ทางด้านซ้ายของเธอ

เมื่อซองจินเห็นหนิง เสี่ยวเหยาก้มอยู่ข้างๆปากของเขาก็เคลื่อนไหว เขาต้องการพูด แต่ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไรเสียงของเขาก็ไม่ออกมา  หนิง เสี่ยวเหยา วางมือไปบนตัวเขาและพูดขึ้น "ไม่เป็นไร มีข้าอยู่ที่นี่จะไม่มีอะไรสามารถทำร้ายพวกเจ้าได้ "

อุปราชยืนอยู่ข้างหลังหนิง เสี่ยวเหยา และพูดขึ้นเบาๆ "ฝ่าบาทพวกเขาถูกวางยาพิษ เมื่อกระหม่อมมาถึงพร้อมกับคนของกระหม่อม คนของแคว้นฮูเหนือก็... "

"เจ้ากำลังโกหก!" นกกระจอกร้องขึ้น ในเวลาเดียวกัน ทำไมคนโง่ชราผู้นี้ถึงได้หน้าหนาเช่นนี้!?