เสียงร้องของวิหคเพลิง ที่ดังไปถึงสวรรค์เก้าชั้น (นิยายแปล) ตอนที่ 55: ความจริงที่ซ่อนอยู่

อย่างไรก็ตาม เหยา เจิ้งถิง ก็โบกมือของเขาขึ้นเพื่อบอกให้คนรับใช้ออกไป

"ซูหลาน อย่าพึ่งเอาแต่ใจ ไปพักผ่อนก่อน เจ้าต้องดูแลสุขภาพของตัวเอง "เหยา เจิ้งถิงรู้สึกเสียใจกับการเลือกก่อนหน้านี้ ในขณะที่เขาเห็นสี่องครักษ์ของฮ่องเต้ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ เหยาโม่ว่าน เขารู้สึกว่ามันโชคดีที่เหยา โม่ว่าน เป็นคนโง่ ดังนั้นนางอาจจะไม่สนใจในเรื่องนี้

เหยาโม่ว่าน ต้องการจะหัวเราะ ในขณะที่นางมองเหยา เจิ้นถิง ใช้ทักษะการแสดงของเขาอย่างเต็มที่ตามสถานการณ์ นางแน่ใจว่านี้เป็นโชคลาภของนางมีบิดาแบบนี้

"ท่านพ่อ!" ดวงตาของเหยา ซูหลานเต็มไปด้วยตำหนิ ขณะที่นางมองไปที่เหยา เจิ้งถิง นางโกรธมาก แล้วในขณะนี้ซูมู่จื่อ ก็ได้เดินเข้ามาพร้อมกับเหยาหยู ซูมู่จื่อรู้สึกว่าบรรยากาศผิดปกติในตอนขณะที่นางเดินเข้ามาในห้อง แต่ไม่มีทางที่นางจะถอนหลังกลับไปได้ หลังจากที่นางได้เดินเข้ามาแล้ว ดังนั้นนางจึงอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ และไม่กล้าที่จะส่งเสียงขึ้น อย่างไรก็ตามมันก็ไม่มีประโยชน์ เมื่อนางกลายเป็นเป้าหมายของเหยา ซูหลานในทันทีเพื่อระบายความโกรธของนาง

"นางคนต่ำต้อย!" เหยา ซูหลานรีบวิ่งเข้าไป ไม่มีใครมีเวลาได้ตอบโต้ ก่อนที่นางจะเริ่มตบหน้าซูมู่จื่อ อย่างดุเดือด

"ไปให้พ้น! เจ้าอย่าได้คิดกล้าที่จะรังแกท่านแม่ของข้า! "เหยาหยู วิ่งเข้าไปด้วยความโกรธเมื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากปากของมารดาของเขา แต่อวี้จื่อคว้าตัวเขาเอาไว้ ตอนนี้ฮูหยินใหญ่ได้เสียชีวิตไปแล้ว ดังนั้นโอกาสเดียวในการรอดชีวิตก็คือการทำตัวดีๆ ต่อหน้าของเหยา ซูหลาน นางรู้ดีว่าไม่มีใครในจวนหลังนี้รวมถึงนายท่านต้องการให้นางอยู่ที่นี่ ตอนนี้เหยา ซูหลานเป็นความหวังสุดท้ายของนาง

"ท่านแม่! ฮืมๆๆ! "หยูเหยา ร้องไห้อย่างไม่ลดละและต่อสู้ด้วยพลังทั้งหมดของเขา แต่เขาก็ยังไม่สามารถหลบหนีจากการจับกุมของอวี้จื่อไปได้

ใบหน้าของซูมู่จื่อ บวมและผมของนางก็อยู่ในความยุ่งเหยิงจากการโดนตบตีจากเหยา ซูหลาน แต่เหยา เจิ้นถิง ก็เพียงแค่เฝ้าดูอย่างเฉื่อยชาโดยไม่แสดงข้อบ่งชี้ใด ๆ ว่าจะเข้าไปและหยุดการกระทำนี้ลง เขารู้ดีว่าความโกรธของเหยา ซูหลานต้องได้ระบายออกกับใครบางคน  

"พี่ร้อง! ท่านตบตีแม่สามเช่นนี้ได้อย่างไร! นางทำอะไรผิด? "เหยา โม่ว่าน เฝ้ามองอย่างเยือกเย็นไปที่เหยา เจิ้งถิง จากนั้นนางก็เดินไปอยู่ข้างหน้าของซูมู่จื่อ และคว้ามือของเหยา ซูหลานขึ้นมา  

"นางทำผิดในข้อเท็จจริงที่ว่านางล่อลวงผู้ชาย! และแม้กระทั่งให้กำเนิดเด็กเหลือขอคนนี้ออกมา! เปิ่งกงกำลังสอนบทเรียนแก่นาง! เปิ่งกงจะตบตีใครก็ตามที่กล้าที่จะเข้ามาขวางทางเปิ่งกงด้วยเช่นกัน! "เหยา ซูหลานเสียสติจากอาการสูญเสียมารดา ตอนนี้นางเป็นเหมือนสัตว์ป่าที่บ้าคลั่งและพร้อมจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง

"พระสนมเหยา ... หม่อมฉันไม่เป็นอะไรเพคะ ... " ซูมู่จื่อบังคับตัวเองจากการร้องไห้และยังอยู่ที่นี่ไม่ได้วิ่งหนีไปไหน แม้ว่าร่างกายของนางกำลังสั่นเทาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ก็ตาม นางไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมองเพื่อขอความช่วยเหลือ นางทำตัวอ่อนโยนและอ่อนแอ นี้เป็นวิธีที่บุคคลที่ไม่มีอำนาจควรจะทำ เพราะนั่นคือทั้งหมดที่พวกเขาสามารถทำได้ เมื่อเห็นซูมู่จื่อ แบบนี้เหยา โม่ว่าน ก็นึกถึงมารดาของนางเอง มารดาของนางเองก็คงจะต้องทนทุกข์ทรมานตลอดเวลาด้วยเช่นกันใช่ไหม?

“ท่านแม่สามไม่ได้ทำอะไรผิด โม่ว่านเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดด้วยเช่นกัน! หากพี่รองอยากจะระบายความโกรธของท่าน เช่นนั้นท่านก็ตบตีโม่ว่านแทนเถิด! "เหยา โม่ว่านปกป้องซูมู่จื่อ นางปล่อยมือของเหยา ซูหลานและหลับตาลง เห็นได้ชัดว่านางหวาดกลัวมาก แต่นางไม่ได้แสดงเจตนาที่จะหลบไปแม้แต่น้อย

"ดี! ทุกท่านได้ยินแล้วใช่ไหม! นางเป็นคนขอร้องข้าเอง! ทุกคนที่กล้าที่จะเข้ามาขัดขวางจะถูกลงโทษ โทษฐานฝ่าฝืนคำสั่งของเปิ่งกง! ไม่จะไม่มีประโยชน์ถึงแม้ฝ่าบาทจะเสด็จมาก็ตาม! "ในขณะที่เหยา ซูหลานพูด ความชั่วช้าก็โผล่ขึ้นมาในดวงตาสีเลือดของนางและนางก็ยกมือขึ้นอย่างทันที

เหยา โม่ว่านได้ยินเสียงฝ่ามือปะทะกับลมขึ้นอย่างชัดเจน ตบในครั้งนี้อาจจะเป็นกำลังทั้งหมดของเหยา ซูหลาน ในเงามืดหยินเซี่ย จ้องมองมาอย่างเฉียดคม นางกำลังจะเคลื่อนไหว เหยา โม่ว่านส่งสายตาบอกว่าไม่ อย่างไรก็ตามในขณะนี้ มีเสียงคำรามโผล่ขึ้นมาจากด้านนอกประตู

"หยุด!" เสียงที่เยือกเย็นไปถึงกระดูกก็ดังขึ้น สิ่งแรกที่เหย่ หงอี๋ ได้เห็นเมื่อเขามาที่เรือนไม้ไผ่ คือฉากอันน่าสยดสยอง และในทันทีหลังจากนั้นเขาก็เห็น เหยา ซูหลานกำลังจะลงมือตบเหยา โม่ว่าน และหัวใจของเขาด้วยเหตุผลบางอย่างก็บีบรัดไปด้วยความเจ็บปวด

เหยา ซูหลาน ต้องหยุดลงเพียงชั่ววินาทีเดียวเท่านั้น นางไม่ได้ตั้งใจจะหยุด แต่ไม่สามารถตบลงไปได้เพราะไชอิงลากนางออกไป

"เหนียงเหนียง พระนางต้องคำนึงถึงภาพลักษณ์ที่ใหญ่กว่า!"ไชอิง กระซิบเบา ๆ ในหูของเหยา ซูหลาน ตอนนี้เหย่ หงอี๋ เข้ามาในห้องแล้ว ทันทีที่เขาเดินเข้ามา เขาก็ค่อยๆ ดึงเหยา โม่วานเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขาราวกับสมบัติอันล้ำค่า

"ฝ่าบาท ... ฮืมๆ ... ว่านเอ้อร์ไม่ได้วางยาพิษ ... ว่านเอ้อร์ อยู่กับแม่สาม เมื่อแม่ใหญ่ ... พี่รองไม่เชื่อว่านเอ้อร์... และถึงขนาดตบตีแม่สาม ... " เหยา โม่ว่านสะอื้นไห้ราวกับคนที่หัวใจแตกสลายในอ้อมกอดของเหย่ กงอี๋  

"มันเกิดอะไรขึ้น?" ความโกรธล้นไปทั่วดวงตาที่เย็นเยือกของเหย่ หงอี๋ ในขณะที่สายตาของเขาจ้องมองไปที่เหยา ซูหลาน ราวกับมีด

"ฝ่าบาท พระองค์ต้องให้ความยุติธรรมหม่อมฉันนะเพคะ! มารดาของหม่อมฉันถูกวางยาพิษจนถึงแก่ความตายด้วยน้ำมือของสนมเหยา!อวี้จื่อ สามารถเป็นพยานในเรื่องได้เพคะ! "เหยา ซูหลาน เกลียดการที่เหยา โม่ว่าน ทำตัวราวกับว่านางถูกทำร้าย นางคันไม้คันมือจนแทบอยากจะวิ่งเข้าไปและฉีกนางออกเป็นชิ้น ๆ ที่ด้านข้างขาของอวี้จื่อ ถึงกับไร้เรียวแรงลงเมื่อได้ยินเรื่องนี้ นางคลายการจับกุมของเหยาหยูออกและทรุดตัวลงไปคุกเข่าต่อหน้าเหย่ หงอี๋ ร่างกายของนางสั่นเทาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ นางเพิ่งจะพยายามจะเอาอกเอาใจเหยา ซูหลาน และนางก็ไม่ได้คาดหวังว่าเรื่องราวจะใหญ่โตถึงขนาดนี้

"ฉิงหลงตรวจสอบอย่างละเอียด!" นี่คือทั้งหมดที่เหย่ หงอี๋พูดขึ้นก่อนที่จะหันความสนใจกลับไปที่เหยา โม่ว่าน เขากวาดนิ้วลงบนแก้มที่เปียกชื้นของเหยา โม่ว่าน ด้วยความรัก

 "ว่านเอ้อร์ ใบหน้าที่ร้องไห้ไม่งดงามเลยแม้แต่น้อย เจิ้นไม่ชอบมัน " ในขณะที่เหย่ หงอี๋พูด เขาก็หันหลังและจากไปจากเรือนไม้ไผ่พร้อมกับเหยา โม่ว่าน ไม่แม้แต่จะชำเลืองมองไปที่เหยา ซูหลาน

ในขณะนี้เหยา เจิ้งถิง ในที่สุดก็เข้าใจว่าฝ่าบาทให้ความสำคัญกับบุตรสาวที่โง่เงาของเขามากกว่าเหยา ซูหลานเสียอีก ด้วยเหตุนี้เขาจึงทรงลุกขึ้นยืนสะบัดแขนเสื้อของเขา เขาเหลือบไปมองที่ศพของโตวเซียงหลัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจแล้วเขาก็จากไปโดยไม่มีคำใดๆ

เหยา ซูหลาน ถึงกับล้มลงไปที่พื้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ความผิดหวังและความโกรธ เหยา โม่ว่าน! วันหนึ่งเปิ่งกงจะทำให้เจ้าตายในลักษณะที่เจ็บปวดมากยิ่งกว่าที่พี่สาวของเจ้าได้ประสบกับมัน!

เนื่องจากการตรวจสอบของฉิงหลง สาเหตุของการเสียชีวิตของโตวเซียงหลัน จึงค้นพบได้อย่างง่ายดาย อีกสองชั่วโมงต่อมาฉิงหลงจึงปรากฏตัวในห้องโถงใหญ่พร้อมหมอหลวงที่เพิ่งตรวจสอบโตวเซียงหลันซ้ำอีกครั้ง เหย่ หงอี๋ยังคงปลอบเหยา โม่ว่าน ผู้ซึ่งยังคงร้องไห้อยู่

"เกิดอะไรขึ้น?" เหย่ หงอี๋ ปล่อยให้เหยา โม่ว่าน นั่งอยู่บนหน้าขาของเขา ในขณะที่เขากวาดสายตาไปหาหมอหลวงที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา

"ทูลฝ่าบาท ฮูหยินใหญ่ของท่านเสนาบดีเสียชีวิตจากยาพิษจริงพ่ะย่ะค่ะ ชื่อของยาพิษคือ 'ลาเอี๋ยนฉาน' ยาพิษชนิดนี้จะมีผลช้า คนที่วางยาพิษนางอาจจะเริ่มผสมสารพิษนี้ลงไปในซุปของฮูหยินใหญ่ตั้งแต่ครึ่งเดือนที่แล้ว เมื่อปริมาณเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มันก็จะทำให้ฮูหยินใหญ่เสียชีวิตจากอาการไอเป็นเลือด " หมอหลวงรายงานอย่างเป็นทางการ

"ฝ่าบาท กระหม่อนได้พบว่าเฉินโม่โม่ คนที่เป็นคนปรุงยาให้กับฮูหยินใหญ่มาตลอด ในเวลานี้ได้หายไปและที่อยู่ของนางไม่เป็นแน่ชัดพ่ะย่ะค่ะ เป็นที่ชัดเจนจากเรื่องนี้ว่านางเป็นคนที่วางยาพิษฮูหยินใหญ่พ่ะย่ะค่ะ "ฉิงหลงพูดขึ้น

"กุ้ยเฟย เจ้าได้ยินหรือไม่?"เหย่ หงอี๋ เหลือบมองไปอย่างเย็นชาที่เหยา ซูหลาน ในน้ำเสียงของเขาไม่มีร่องรอยของความอบอุ่นอยู่แม้แต่น้อย

"เฉินโม่โม่หรือ? มันจะเป็นไปได้อย่างไร? ทำไมนางถึงจะทำร้ายมารดาของข้า? "เหยา ซูหลานเช็ดน้ำตาของนาง ในขณะที่นางถามฉิงหลงขึ้น

"ทูลกุ้ยเฟย บุตรสาวของเฉินโม่โม่ เคยทำผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ และทำให้ฮูหยินใหญ่เกิดไม่พอใจ ฮูหยินใหญ่สั่งให้โบยนางและขับไล่นางออกไปจวน เนื่องจากนางไม่ได้รับการรักษา นางจึงเสียชีวิตลง "ฉิงหลง พูดขึ้นอย่างไรอารมณ์

"ช่างเป็นผู้หญิงที่โหลดร้ายจริงๆ! เนื่องจากเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับว่านเอ้อร์ กุ้ยเฟยเจ้าจะขอโทษว่านเอ้อร์หรือไม่? "ความโกรธที่ไม่อาจคาดเดาได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเหย่ หงอี๋ เมื่อสายตาของเขากวาดไปที่รอยนิ้วมือบนใบหน้าของเหยา โมว่าน  

"มัน ... มันเป็นเพราะพี่รองเข้าใจผิด ว่านเอ้อร์ จะไม่ตำหนิพี่รองใช่ไหม? "ดวงตาของเหยา ซูหลานเยือกเย็น แต่เนื่องจากเหย่ หงอี๋อยู่ที่นี่ นางจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการเดินไปหาเหยา โม่ว่าน และยอมรับความผิดพลาดของนางขึ้นเบาๆ

"พี่รองเพิ่งจะสูญเสียมารดาผู้ให้กำเกิดไป ว่านเอ้อร์จะตำหนิพี่รองได้อย่างไร แต่ท่านก็ไม่ควรจะไปตบตีแม่สาม... "เหยา โม่ว่านพูดในขณะที่กลั้นสะอื้นของนางเอาไว้ เหยา ซูหลาน โกรธมาก แต่เมื่อนางได้เห็นความเยือกเย็นของเหย หงอี๋ นางก็หันกลับไปและเดินไปหาซูมู่จื่อ

"ซูหลานเข้าใจแม่สามผิดไป เพราะซูหลานรู้สึกเศร้าโศก ซูหลานหวังว่าแม่สามจะไม่ถือในเรื่องนี้ "เหยา ซูหลานลดสายตาลงและบังคับให้คำพูดเหล่านี้ออกมาระหว่างไรฟัน

"กุ้ยเฟยพูดเกินไปแล้ว หม่อมฉันไม่กล้าที่จะคิดเช่นนั้น" ซูมู่จื่อรีบคำนับลง ไม่กล้าที่จะแสดงความไม่สุภาพ

          "พอได้แล้ว วันนี้เป็นวันแห่งการเสียชีวิตของฮูหยินใหญ่ของท่านเสนาบดี ดังนั้นเจ้าก็ควรจะอยู่ที่นี่เพื่อแสดงความกตัญญูของเจ้า ว่านเอ้อร์ กลับไปที่วังพร้อมกับเจิ้น"เหย่ หงอี๋ ดึงเหยาโม่ว่านขึ้นและจากไป